as ke mi
vere neniam akiros cerbon!"

Lauxlonge de la rivero nagxis la floso, kaj la povra Birdotimigilo
farigxis pli kaj pli for. Tiam la Leono diris: "Io estas farenda por
savi nin. Mi kredas ke mi povos nagxi al la bordo kaj kuntiri la
floson, se vi tenos firme la pinton de mia vosto."

Do li saltis en la akvon kaj la Stana Lignohakisto firme tenis lian
voston, kiam la Leono komencis kiel eble plej forte nagxi al la
bordo. Estis tre malfacile, malgraux lia grandeco; sed iom post iom ili
tirigxis el la fluo, kaj Doroteo prenis la longan stangon de la Stana
Lignohakisto kaj helpis pusxi la floson al la tero.

Ili cxiuj estis tre lacaj kiam ili fine atingis la bordon kaj pasxis sur
la belan verdan herbaron, kaj ili ankaux sciis ke la rivero portis ilin
tre for de la vojo el flavaj brikoj kiu kondukas al la Smeralda Urbo.

"Kion ni faru nun?" demandis la Stana Lignohakisto, dum la Leono kusxis
sur la herbaro por ke la suno sekigu lin.

"Ni devas iel reiri al la vojo," diris Doroteo.

"La plej bona plano estos marsxi laux la riverbordo gxis ni reatingos la
vojon," komentis la Leono.

Do post ilia ripozo, Doroteo prenis sian korbon kaj ili komencis marsxi
laux la herba bordo, reen al la vojo de kiu la rivero portis ilin. GXi
estis bela regiono, kun multaj floroj kaj fruktarboj kaj sunbrilo por
gajigi ilin, kaj se ili ne sentus tiom da bedauxro pro la povra
Birdotimigilo ili povus esti vere felicxaj.

Ili marsxis laux sia eblo plej rapide, kaj Doroteo haltis nur unufoje
por pluki belan floron; kaj post iom da tempo la Stana Lignohakisto
kriis: "Rigardu!"

Cxiuj rigardis la riveron kaj vidis la Birdotimigilon fiksitan sur sia
stango meze de la akvo, aspektantan tre solsenta kaj malfelicxa.

"Kion ni povas fari por savi lin?" demandis Doroteo.

La Leono kaj la Stana Lignohakisto ambaux skuis sian kapon cxar ili ne
sciis. Do ili sidigxis sur la bordo kaj rigardis senespere la
Birdotimigilon gxis Cikonio alflugis, vidinte ilin, kaj haltis por
ripozi cxe la rando de la akvo.

"Kiuj vi estas kaj kien vi iras?" demandis la Cikonio.

"Mi estas Doroteo," respondis la knabino, "kaj jen miaj amikoj, la
Stana Lignohakisto kaj la Malkuragxa Leono; kaj ni iras al la Smeralda
Urbo."

"Ne estas la gxusta vojo," diris la Cikonio, dum sxi tordis sian longan
kolon kaj akre rigardis la kuriozan grupon.

"Mi scias," respondis Doroteo, "sed ni perdis la Birdotimigilon, kaj
ni ne scias kiel rehavigi lin."

"Kie li estas?" dem