nde; sed
gxin ni sincere klopodas sarki plej eble bone. Gravas ke ni tenu la
socion pura, miaj sinjorinoj, -- teni ekstere cxion tion neprovitan,
kiun senpacienca tempo volas trudi al ni.

SINJORINO HOLT
Kaj el tio bedauxrinde trovigxas pli ol suficxe.

SINJORINO RUMMEL
Jes, pasintan jaron pendis de hareto, ke ni ricevus fervojon al la
urbo.

SINJORINO BERNICK
Nu, tion ja Karsten sukcesis malhelpi.

ADJUNKTO RORLUND
La providenco, sinjorino Bernick. Vi povas esti certa, ke Via edzo
estis ilo en la mano de iu pli alta, kiam li rifuzis okupigxi pri tiu
kaprico.

SINJORINO BERNICK
Kaj tamen li spertis suficxe da malico el la gazetoj. Sed ni tute
forgesas danki Vin, sinjoro adjunkto. Vere estas tre afable de Vi, ke
Vi oferas tiom da tempo por ni.

ADJUNKTO RORLUND
Ho nu, nun dum la lerneja ferio --

SINJORINO BERNICK
Ja, ja, tamen estas ja ofero, sinjoro adjunkto.

ADJUNKTO RORLUND
(lokigas sian segxon pli proksimen.) Ne parolu pri tio, kara
sinjorino. Cxu Vi mem ne faras oferon por la bona afero? Kaj cxu Vi
gxin ne donas gxoje? Tiuj morale koruptitaj, por kies plibonigo Vi
laboras, estas rigardendaj kiel vunditaj soldatoj sur batalkampo;
Vi, karaj sinjorinoj estas la diakoninoj, la kompatemaj fratinoj,
kiuj sxirkolektas cxarpion por tiuj malfelicxaj vunditoj, metas la
bandagxon milde sur la vundon, kuracas kaj sanigas ilin --

SINJORINO BERNICK
Certe estas granda donaco de graco vidi cxion en tia bela lumo.

ADJUNKTO RORLUND
Multo estas denaska tiurilate; sed multo eblas esti akirata. Gravas
vidi la aferojn en la lumo de sincera vivotasko. Jes, kion nun Vi
diras, frauxlino Bernick? Cxu Vi ne trovis kvazaux pli sekuran
fundamenton kiam Vi oferis vin al la tasko instrui?

FRAUXLINO BERNICK
Ahx, mi ne scias kion respondi. Ofte kiam mi iras tie en la lerneja
cxambro, mi deziras esti ege fore sur la sovagxa maro.

ADJUNKTO RORLUND
Nu auxdu, estas la malkvieto, kara frauxlino. Sed kontraux tiaj
maltrankvilaj gastoj oni devas fermi la pordon. La sovagxa maro, --
tion Vi kompreneble ne pensas litere; Vi pensas pri la granda ondanta
homa socio, kie multaj submergigxas. Kaj cxu Vi vere tiom alte
taksas la vivon, kiun Vi auxdas zumi kaj brui ekstere? Rigardu
nur la straton. Tie la homoj iras en la sunbrulo, sxvitantaj kaj
baraktantaj kun siaj etaj aferoj. Por ni vere estas pli kontentige
sidi malvarmete cxi tie interne turnante la dorson al tiu flanko,
de kie venas la perturbo.

FRAUXLINO BERNICK
Jes, Dio,