j luksaj domoj de Usono." Tiu agnosko
briligis sxiajn okulojn pro fiereco kaj plezuro. Mi rimarkis tion kaj
kondutis konforme.

"Mi jugxis ke tio lauxnecese vin surprizis," sxi diris. "Kaj estas
ceterajxo. Gxi estas koverta de pli da peltoj ol kutimas--cxiuspecaj
peltoj--fokaj, marlutraj, argxent-griz-vulpaj, ursaj, martesaj,
zibelaj--cxiu speco de pelto, abundakvante. Kaj same pri la
glaciblokaj lauxmuraj dormbenkoj, kiujn vi nomas 'litoj'. Cxu viaj
podioj kaj dormbenkoj estas pli bone provizitaj cxe vi?"

"Efektive, ne, Laskino. Tia kvalito ege mankas al ili." Tio placxis
al sxi denove. Sxi pensis nur pri la _kvanto_ da peltoj kiun sxia
estetika patro penadis reteni cxemane, ne pri ilia valoro. Mi
povintus diri al sxi ke tiuj amasoj da ricxaj peltoj konsistigus
trezoregon--aux almenaux en mia lando--sed tion sxi ne komprenintus.
Tiuj ne estis la speco de posedajxoj kiuj taksigxas kiel valorajxoj
cxe sxia gento. Mi povintus diri al sxi ke la vestajxoj surportataj
de sxi, aux la cxiutagaj vestajxoj de la plej ordinara najbaro sxia,
valoras dek du-dek kvin cent dolarojn, kaj ke cxe mi mi konas neniun
kiu surmetas dekducentdolaran vestajxon por iri fisxkaptadi. Tamen
sxi ne komprenintus. Tial mi diris nenion. Sxi reparolis:

"Kaj aldone la forjxetakvujoj. Ni havas du en la salono kaj du en la
restajxo de la domo. Tre maloftas ke oni havu du en la salono. Cxu vi
havas du en la salono cxe vi?" Mi anhelis pensante pri tiuj kuvoj,
sed renormaligxis antaux ol sxi konsciis pri mia kondicxo kaj mi
diris entuziasme:

"Nu, Laskino, mi hontas perfidante mian landon kaj vi promesu ne
cxirkauxsciigu tion cxar mi parolas al vi konfidence, sed mi jxuras
laux mia honoro ke ecx la plej ricxa viro de Nov-Jorko ne havas du
forjxetakvujojn en sia salono."

Sxi aplauxdigis siajn peltokovritajn manojn pro senkulpa gxojego kaj
kriegis:

"Ho, sed ne eblas ke vi verdiras, _nepre_ ne eblas!"

"Efektive, ege eblas, mia karulino. Ni konsideru Vanderbilton.
Vanderbilto estas preskaux la plej ricxa homo de la tuta mondo. Nu,
se mi kusxus sur mia mortolito, mi ade dirus al vi ke ecx li ne havas
du en sia salono. Ho, li havas ecx ne _unu_. Mi mortfalu surloke se
mi ne diras la veron."

Sxiaj belaj okuloj largxigxis pro surprizo kaj sxi diris malrapide
kun speco de miro en la vocxo:

"Kiel strange! Kiel nekredeble! Oni apenaux povas koncepti tion. Cxu
li estas avara?"

"Ne--ne temas pri tio. Li ne maltrankviligxas pri la kosto. Sed, nu,
h