era en cxiuj cxi tiuj latitudoj. Homoj
alvenis la tutan distancon ekde Malfermata Polusa Maro por gxin
rigardi. Cxu iam antauxe vi vidis similajxon?"

Mi diris ke ne, cxi tiu estas la unua kiun mi vidis iam. Multe min
dolorigis devi diri tiun malavaran mensogon, pro tio ke mi jam
vidis en antauxaj tempoj milionon da ili cxar tiu simpla juvelo
sxia estis nenio alia ol malnova difektita bagagxidentigilo de
Nov-Jorko-Centra-Trajndomo.

"Sankta tero!" mi diris. "Vi certe ne cxirkauxiras portante tion sur
via persono tiumaniere, tute sole kaj sensxirme, ecx senhunde, cxu?"

"Sxsxsx! Ne tiel lauxte!" sxi diris. "Neniu scias ke mi gxin
surportas. Ili supozas ke gxi estas en la trezorejo de Pacxjo. Kutime
gxi estas tie."

"Kie estas la trezorejo?"

Estis malsubtila demando kaj dum momento sxi aspektis surprizite kaj
iom suspekte, sed mi diris:

"Ho, komprenu, vi ne pritimu min. En mia lando estas sepdek milionoj
da logxantoj kaj, kvankam ne decas ke mi mem diru tion, cxiuj el
senescepte, bonvolus konfidi al mi sennombrajn fisxhokojn."

Tio retrankviligis sxin kaj sxi diris al mi kie en la domo la hokoj
estas kasxitaj. Tiam sxi iom forlasis sian temon por fanfaroneti
pri la grando de la tabuloj da travidebla glacio konsistigantaj
la fenestrojn de la domego kaj demandis al mi cxu iam mi vidis
similajxojn cxe mi kaj mi respondis senhezite kaj tute malkasxe ke
ne, kio pli placxis al sxi ol sxi sukcesis eltrovi vortojn en kiuj
vesti sian kontentigxon. Estis tiel facile placxi al sxi kaj tiel
placxe al mi ke mi dauxrigis la temon, dirante:

"Ho, Laskino, vi estas jes ja bonsxanca knabino--cxi tiu belega domo,
cxi tiu delikata juvelajxo, tiu ricxa trezoro, la tutajxo de tiu
impona negxo, kaj luksaj glacimontoj kaj senfina sterileco, kaj
publikaj ursoj kaj rosmaroj, kaj noblaj libereco kaj grandeco, kaj
cxies admiraj okuloj vin rigardantaj, kaj cxies omagxo kaj respekto
senpete disponeblaj al vi; juna, ricxa, belega, sercxata, amindumata,
enviata, kun cxiu bezono havebla, cxiu deziro atingebla, cxiu volo
plenumebla--tio estas senlima bonfortuno! Mi jam vidis miriadojn da
knabinoj, sed cxiujn tiujn eksterordinarajn komplimentojn mi rajtas
aserti verdire nur pri vi. Kaj vi meritas--vi meritas cxion tion,
Laskino--tion mi kredas en mia koro."

Fierigis kaj felicxigis sxin auxdi min diri tion kaj sxi dankis min
foje kaj refoje pro tiu lasta asertajxo kaj sxiaj vocxo kaj okuloj
komprenigis al mi ke sxia koro estis tusxita. Balda