is lin kaj neniam plu mi
ridetos.' Li tenis la promeson. Auxskultu: ekde tiu tago gxis la
hodiauxa ne forpasas ununura monato sen ke mi kombu la hararon. Sed,
ho! por kio utilas cxio tio nun?"

Tial finigxis la modesta rakonteto de la kompatinda frauxlino,
pere de kiu ni ekscias ke, pro tio ke cent milionoj da dolaroj
en Nov-Jorko kaj dudek du fisxhokoj sur la limo de Arkta Cirklo
reprezentas la saman financan superecon, homo trovigxanta en
malricxaj cirkonstancoj stultuligxas restante en Nov-Jorko kiam li
povas acxeti fisxhokojn gxis valoro de dek cendoj kaj elmigri.

KANIBALISMO EN LA VAGONOJ

Mi vizitis Sankta-Luizon lastatempe kaj dum mia gxisokcidenta
vojagxo, post vagonsxangxo cxe Tero-Hoto, en sxtato Indianio, milda
bonvolaspekta sinjoro cxirkaux kvardekkvin-, aux eble kvindekjara,
entrajnigxis cxe unu el la lauxvojaj stacionoj kaj sidigxis apud mi.
Ni interparolis afable pri diversaj temoj dum, eble, horo, kaj mi
jugxis lin ege inteligenta kaj distra. Kiam li eksciis ke mi logxas
en Vasxingtono, li tuj komencis starigi demandojn pri diversaj
publikaj homoj kaj pri Uson-Parlamentaj aferoj. Kaj mi baldaux
konsciis ke mi interparolas kun viro bone konanta la publikajn kaj
malpublikajn flankojn de la politika vivo de la Cxefurbo, ecx
la kutimojn kaj manierojn kaj procedrimedojn de Senatoroj kaj
Reprezentantoj en la Cxambroj de la tutlanda Parlamento. Baldaux du
viroj haltis apud ni dum ununura momento kaj unu diris al la alia:

"Hariso, se vi konsentos fari tion por mi, mi neniam vin forgesos,
mia knabo."

La rigardo de mia nova kamarado eklumigxis placxe. La vortoj
revigligis felicxan memorajxon, mi supozis. Tiam lia vizagxo farigxis
meditema, preskaux malgxoja. Li turnigxis al mi kaj diris, "Permesu
ke mi rakontu al vi historieton. Permesu ke mi vin informu pri
sekreta cxapitro de mia vivo--cxapitro neniam aludita de mi ekde la
tago kiam okazis ties eventoj. Auxskultu pacience kaj promesu al mi
ke vi min ne interrompos."

Mi promesis kaj li rakontis la sekvontan strangan aventuron,
parolante foje kun vigleco, foje kun melankolio, sed cxiam kun emocio
kaj seriozo.

* * * * *

En la 19a de decembro 1853 mi forlasis Sankta-Luizon sur la vespera
trajno aliranta Cxikagon. Entute estis nur dudek kvar pasagxeroj.
Estis neniaj virinoj, neniaj infanoj. Ni estis en bona humoro kaj
baldaux formigxis placxaj kunrilatoj. La vojagxo promesis esti
felicxa. Nenia ano de nia kompa