egxon. Tiam la Dukino, nutrante la fajron, konstatis
ke silente iu amasigis apud la kabanacxo suficxe da hejtajxo por dauxri
kelkajn pluajn tagojn. Larmoj levigxis en sxiaj okuloj sed sxi kasxis
ilin al Pinjo.

La virinoj dormis nur malmulte. En la mateno, enrigardante la vizagxon
unu de la alia, ili legis sian sorton. Neniu parolis, sed Pinjo,
konsentante roli kiel la pli forta, alproksimigxis kaj cxirkauxbrakis la
talion de la Dukino. Ili tenis tiun pozon dum la dauxro de la tago. Tiun
nokton la sxtormo atingis sian plej grandan koleron kaj, disapartigante
la sxirmajn pinbrancxojn, invadis la kabanacxon mem.

Gxis la mateno ili trovis sin malkapablaj nutri la fajron, kiu iom post
iom formortis. Dum la bragxeroj nigrigxis malrapide, la Dukino rampis
pli proksime al Pinjo kaj rompis la silenton de multaj horoj: "Pinjo,
cxu vi scipovas pregxi?" "Ne, kara," diris Pinjo, simple. La Dukino, sen
scii precize kial, sentis sin senzorgigita kaj, metinte la kapon sur la
sxultron de Pinjo, ne plu parolis. Kaj tiel kusxante, dum la pli juna
kaj pli pura kusxigis la kapon de sia malpurigita fratino sur sia virga
brusto, ili ekdormis.

La vento mildigxis, kvazaux timante veki ilin. Plumaj negxdrivajxoj,
skufaligite de sur la longaj pinbrancxoj, sxvebis kiel blankflugilaj
birdoj kaj sinkis cxirkaux ili dum ili dormis. La luno, tra la fenditaj
nuboj, rigardis de supre tion kio estis antauxe la kampadejo. Sed cxiu
homa malpurajxo, cxiu spuro pri tera farado, estis kasxita sub la
senmakula mantelo subenjxetita kompate de supre.

Ili dormis tiun tutan tagon kaj la sekvintan, nek ili vekigxis kiam
vocxoj kaj piedpasxoj rompis la silenton de la kampadejo. Kaj kiam
kompataj fingroj forbrosis la negxon de sur iliaj palaj vizagxoj, estis
apenaux direble, laux la egala paco ripozanta sur ili, kiu estis sxi kiu
pekintis. Ecx la Legxo de Poker-Ebenajxo rekonis tion kaj forturnigxis,
lasante ilin ankoraux kunkuplitaj cxiun en la brakoj de la alia.

Sed cxe la enirejo de la ravino, sur unu el la plej grandaj
pinarboj, oni malkovris la duon de trefo pinglitan al la sxelo per
Bovio-trancxilo. Gxi surportis la jenan tekston skribitan krajone per
stabile mano:

SUB CXI TIU ARBO
KUSXAS LA KORPO
DE
JOHANO OKHURSTO
KIU RENKONTIS SINSEKVON DA MALBONSXANCO
LA 23AN DE NOVEMBRO 1850
KAJ
LIVERIS SIAJN LUDPECOJN
LA 7AN DE DECEMBRO 1850.

Kaj senpulsa kaj malvarma, kun Deringxero cxe la flanko kaj kuglo en
la koro, kvankam ankora