S[i]friden als[o] t[o]ten / von Nibelunge lant
f[u:]r eine kemen[a]ten / d[a] man Kriemhilde vant. 8
Er hie[z] in tougenl[i]chen / legen an die t[u:]re,
da[z] sin d[a] solde vinden / so si gienge derf[u:]re
him zer mett[i]ne / [e] da[z] e[z] wurde tac,
der diu vrouwe Kriemhilt / vil selten keine verlac. 12
Man l[u]te d[a] zem m[u:]nster / n[a]ch gewoneheit.
vrou Kriemhilt diu sch[oe]ne / wahte manige meit:
ein lieht bat si ir bringen / und ouch ir gewant.
d[o] kom ein kamer[ae]re / d[a] er S[i]friden vant. 16
Er sah in bluotes r[o]ten: / s[i]n w[a]t was elliu na[z].
da[z] e[z] s[i]n herre w[ae]re, / nine wesse er da[z].
hin zer kemen[a]ten / da[z] lieht truog an der hant
von dem vil leider m[ae]re / diu vrouwe Kriemhilt ervant. 20
D[o] si mit ir vrouwen / zem m[u:]nster wolde g[a]n,
d[o] sprach der kamer[ae]re / 'j[a] sult ir stille st[a]n:
e[z] l[i]t vor dem gademe / ein ritter t[o]t erslagen.'
d[o] begonde Kriemhilt / vil harte unm[ae][z]l[i]che klagen. 24
[E] da[z] si rehte erfunde / da[z] i[z] w[ae]re ir man,
an die Hagenen vr[a]ge / denken si began,
wie er in solde vristen: / d[o] wart ir [e]rste leit.
von ir was allen vreuden / mit s[i]me t[o]de widerseit. 28
D[o] seic si zuo der erden, / da[z] si niht ensprach:
die sch[oe]nen vreudel[o]sen / ligen man d[o] sach.
Kriemhilde j[a]mer / wart unm[a][z]en gr[o][z]:
do [e.]rschr[e] si n[a]ch unkrefte / da[z] al diu kemen[a]te erd[o][z]. 32
D[o] sprach da[z] gesinde: / 'wa[z] ob e[z] ist ein gast?'
da[z] bluot ir [u][z] dem munde / von herzen j[a]mer brast.
d[o] sprach si 'e[z] ist S[i]frit, / der m[i]n vil lieber man:
e[z] h[a]t ger[a]ten Pr[u:]nhilt, / da[z] e[z] hat Hagene get[a]n.' 36
Diu vrouwe bat sich w[i]sen / d[a] si den helt vant.
si huop s[i]n sch[oe]ne houbet / mit ir vil w[i][z]en hant.
swie r[o]t e[z] was von bluote, / si het in schiere erkant.
d[o] lac vil j[ae]merl[i]che / der helt von Nibelunge lant. 40
D[o] rief vil tr[u]recl[i]che / diu k[u:]neginne milt:
'ow[e] mir m[i]nes leides! / nu ist dir d[i]n schilt
mit swerten niht verhouwen: / du l[i]st ermorder[o]t.
unt wesse ich wer i[z] het get[a]n, / ich riete im immer s[i]nen t[o]t.' 44
Alle[z] ir gesinde / klagete und scr[e]
mit ir lieben vrouwen, / wand' in was harte w[e]
umb' ir vil edelen herren,
|