van een
horizontale spaak, die deze stelling torschte, hing een lus, of liever
een ring, gevormd door een dikke vlecht lianen.

"Wat is dat?" riep ik uit.

"Dat is eenvoudig," antwoordde Banks, na alles goed opgenomen te
hebben, "een muizenval, maar 'k geef je te raden, mijne vrienden,
welke muizen zij bestemd is te vangen!"

"Een tijgerval?" riep kapitein Hod uit.

"Ja," antwoordde Banks, "een tijgerval, waarvan de deur, gesloten
door den balk, die door dezen strik van lianen gedragen werd
is nedergevallen, omdat de wipplank van binnen door een dier is
aangeraakt."

"Voor het eerst," antwoordde Hod, "zie ik in een bosch van Indie een
val van deze soort. Een muizenval, je hebt gelijk! Maar dat is een
jager onwaardig!"

"Een tijger ook," voegde Fox er bij.

"Zeer zeker," antwoordde Banks, "maar zoo het er op aankomt deze woeste
dieren te vernietigen en niet ze voor pleizier te jagen, dan is de
beste val die, welke de meeste vangt. Nu komt deze mij werkelijk
schrander gesteld voor om wilde beesten te lokken en gevangen te
houden, hoe wantrouwig en sterk ze ook zijn!"

"En daar," zei toen kolonel Munro, "het evenwicht der wipplank, die
de deur van den val ophield, verbroken is, is het waarschijnlijk dat
werkelijk een dier zich heeft laten vangen."

"We zullen het gauw weten!" riep kapitein Hod uit, "en als de muis
niet dood is!..."

Dit zeggende gaf de kapitein het voorbeeld en hield zich gereed zijn
karabijn aan te leggen, hetgeen door allen gevolgd werd.

Natuurlijk twijfelden wij geen oogenblik of dit gebouwtje was
werkelijk een val van die soort, welke dikwijls in de bosschen van Java
wordt aangetroffen. Doch, al was het niet het werk van een Hindoe,
dan beantwoordde het toch ten volle aan al de voorwaarden die deze
vernielingswerktuigen zoo praktisch maken, buitengewone gevoeligheid,
gepaard aan beproefde stevigheid.

Nadat onze beschikkingen genomen waren, naderden kapitein Hod,
Fox en Goumi den val, dien zij eerst van alle kanten wilden
opnemen. Ongelukkig was er geen opening tusschen de vertikale stammen,
die hun veroorloofde een blik in het inwendige te slaan.

Zij luisterden met de grootste aandacht. Geen enkel geluid verried
de tegenwoordigheid van een levend wezen binnen het houten vierkant,
zoo stom als het graf.

Kapitein Hod en zijne metgezellen kwamen aan de voorzijde terug. Zij
overtuigden zich, dat de beweegbare balk in twee groote vertikaal
gestelde groeven gegleden was. Men behoefde