al vi tiel aspektas,
Asta?

ASTA

Jes, multmaniere ankaux mi tion trovas.

ALLMERS

(dauxrigante) Kiam mi pensas pri tio, kion ni du estis pli frue,
Asta. Ni du kompatindaj, malricxaj, orfoj --

RITA

(senpacience) Nu do, tio okazis ja antaux longe.

ALLMERS

(sen sxin auxskultante) Kaj nun mi sidas cxi tie en ricxeco kaj
pompo. Povis plenumi mian vivotaskon. Povis labori kaj studi, -- cxio
laux propra emo. (etendas la manon) Kaj tiun tutan, nekompreneblan
felicxon -- gxin ni sxuldas al vi, kara Rita.

RITA

(duone sxerce, duone senvole, ekfrapetas lin sur la manon) Nun vi
bonvole cxesu pri tiu babilado.

ALLMERS

Mi ja nur tion mencias kiel ia enkonduko --

RITA

Ho, transsaltu do tiun enkondukon!

ALLMERS

Rita, -- ne kredu, ke estis la konsilo de la kuracisto, kiu pelis min
supren en la montaron.

ASTA

Vere ne, Alfred?

RITA

Kio do pelis vin?

ALLMERS

Estis tio, ke mi ne plu trovis trankvilon cxe mia labortablo.

RITA

Ne trankvilon! Kara, kiu do gxenis vin!

ALLMERS

(skuas la kapon) Neniu de ekstere. Sed mi havis senton en mi, ke mi
rekte misuzis -- aux -- neglektis miajn plej bonajn talentojn. Ke mi
malsxparis la tempon.

ASTA

(grandokule) Dum vi skribis la libron?

ALLMERS

(kapjesas) Cxar mi havas ja ne nur por tio talentojn. Mi eble povus
fari ankaux ion alian.

RITA

Cxu pri tio vi sidis cerbumante?

ALLMERS

Jes, pleje tio.

RITA

Kaj tial vi laste farigxis nekontenta pri vi mem. Kaj ankaux pri ni
aliuloj. Jes, cxar tia vi estis, Alfred!

ALLMERS

(rigardas antauxen) Tie mi sidis kurbigita super la tablo kaj
skribis tagon post tago. Multfoje ankaux duonan nokton. Skribis kaj
skribis sur la granda, dika libro pri "La homa respondeco". Hm!

ASTA

(metas sian manon sur lian brakon) Sed, kara, -- tiu libro estu ja
la verko de via vivo.

RITA

Jes, tion vi ja suficxe ofte diris.

ALLMERS

Tiel mi pensis. Gxuste de la tempo kiam mi komencis farigxi
plenkreska. (kun varma esprimo en la okuloj) Kaj jen vi igis min
kapabla ekkomenci gxin, vi, kara Rita --

RITA

Ho, bla, bla!

ALLMERS

(ridetas al sxi) -- vi kun via oro kaj viaj verdaj arbaroj --

RITA

(duone ridante, duone cxagrenita) Se ankorauxfoje vi elbusxigas tiun
stultajxon, mi batos vin.

ASTA

(rigardas lin maltrankvile) Sed la libro, Alfred?

ALLMERS

Gxi kvazaux komencigxis forigxi. Sed pli kaj pli altigxis la penso
pri pli superaj devoj, kiuj prezentis postulojn a