same
malricxaj. Kaj cxiuj havas ni egalajn okulojn.

ASTA

Cxu vi trovas, ke ankaux mi havas --?

ALLMERS

Ne, vi parencas ja tute al via patrino, vi. Tute ne similas al ni
aliaj. Ecx ne al patro. Sed tamen --

ASTA

Tamen --?

ALLMERS

Jes, mi kredas ke la kuna vivo tamen premis nin ambaux reciproke laux
niaj bildoj. En la menso, mi sugestas.

ASTA

(varme emocia) Ho, tion vi neniam diru, Alfred. Estas mi, kiu
stampigxis laux vi. Kaj estas al vi, ke mi cxion sxuldas, cxion bonan
en la mondo.

ALLMERS

(skuas la kapon) Vi sxuldas al mi nenion, Asta. Kontrauxe --

ASTA

Cxion mi sxuldas al vi! Tion vi ja povas diri al vi mem. Neniu ofero
estis tro peza por vi --

ALLMERS

(interrompante) Cxu do -- ofero! Ne prezentu tiajxon. -- Mi nur
amis vin, Asta. Ekde kiam vi estis infaneto. (post mallonga pauxzo)
Kaj mi cxiam pensadis, ke estas tiom da maljusteco, kiom mi devis
kompensi.

ASTA

(surprizita) Maljusteco! Vi?

ALLMERS

Ne precize pro mi. Sed --

ASTA

(atente) Sed --?

ALLMERS

Pro patro.

ASTA

(duone ekstaras de la benko) Pro -- patro! (ree eksidas) Al kio vi
aludas, Alfred?

ALLMERS

Patro neniam estis vere bonvola kontraux vi.

ASTA

(ekscitita) Ho, tion do ne diru!

ALLMERS

Jes, cxar estas vero. Li ne amis vin. Ne tiel kiel li devus.

ASTA

(evitante) Ne, eble ne tiel, kiel li amis vin. Estis ja tute
kompreneble.

ALLMERS

(dauxrigas) Kaj severa li ofte estis ankaux kontraux via patrino.
Almenaux la lastajn jarojn.

ASTA

(kviete) Patrino estis ja multege pli juna ol li. Memoru tion.

ALLMERS

Vi ne kredas, ke ili interharmoniis, cxu?

ASTA

Eble ili ne tion faris.

ALLMERS

Jes, sed tamen --. Patro, kiu alie estis tiel milda kaj molkora --.
Tiel afabla al cxiuj homoj --

ASTA

(silente) Ecx patrino ne cxiam estis tia, kia sxi devus.

ALLMERS

Cxu via patrino ne estis!

ASTA

Eble ne cxiam.

ALLMERS

Kontraux patro, vi aludas?

ASTA

Jes.

ALLMERS

Tion mi ja neniam rimarkis.

ASTA

(batalante kontraux la ploro, ekstaras) Ho, kara Alfred, -- lasu
ilin ripozi, tiuj, kiuj estas for. (Sxi iras dekstren.)

ALLMERS

(ekstaras) Jes, lasu ilin ripozi. (tordas la manojn) Sed tiuj
kiuj estas for, -- ili ne lasas nin ripozi, Asta. Nek tagon nek
nokton.

ASTA

(rigardas lin varme) Post dauxro de la tempo cxio sentigxos pli
milde, Alfred.

ALLMERS

(rigardas sxin senhelpe) Jes, ankaux vi kredas tion, cxu ne? -- Sed
ki