das vin mem al tia malmoleco, Alfred.

ALLMERS

(impete) De nun mi _rajtas_ esti malmola! Estas ankaux mia
_devo_!

RITA

Via devo?

ALLMERS

Mia devo al Eyolf. Li ne kusxu senvengxita. Jen, mallonge, Rita! Mi
al vi diras! Malkonstruu la tutan lokon kaj ebenigu la bordon, --
kiam mi estos for.

RITA

(rigardas lin profunde) Kiam vi estos for?

ALLMERS

Jes, cxar jen vi almenaux per _io_ plenigos vian vivon. Kaj taskon vi
havu.

RITA

(firme kaj decide) Vi rajtas. Mi havu. Sed cxu vi povas diveni, per
kio mi okupos min -- kiam vi estos for?

ALLMERS

Nu, kio tio do estos?

RITA

(malrapide, decide) Tuj kiam vi estos for, mi iros malsupren al la
marbordo kaj kunprenas cxiujn tiujn malricxajn, malsatajn infanojn
supren al nia hejmo. Cxiujn tiujn petolacxajn knabojn --

ALLMERS

Kion vi faros kun ili cxi tie!

RITA

Mi volas adopti ilin.

ALLMERS

_Vi_, vi volas?

RITA

Jes, tion mi volas. De la tago kiam vi estos forvojagxinta, ili estu
cxi tie, cxiuj, -- kvazaux ili estus miaj propraj.

ALLMERS

(ekscitita) En la loko de nia eta Eyolf!

RITA

Jes, en la loko de nia eta Eyolf. Ili logxu en la cxambroj de Eyolf.
Ili legu liajn librojn. Ludu per liaj etaj ajxoj. Ili lauxvice sidu
en lia segxo cxe la tablo.

ALLMERS

Auxdi tion estas ja kompleta frenezajxo! Mi ne konas homon en la tuta
mondo, kiu estas malpli tauxga por tiajxo ol vi.

RITA

Mi do eduku min al tio. Lernigu min. Ekzercu min.

ALLMERS

Se estas via sincera decido, -- cxion kion vi jen diras, okazigis
transformo en vi.

RITA

Vere okazigis, Alfred. Pri tio _vi_ zorgis. Vi kreis malplenan lokon
ene en mi. Kaj gxin mi devas provi per io plenigi. Io kio similus al
ia amo.

ALLMERS

(staras momenton pensante; rigardas sxin) Funde ni ne faris multe
por la povruloj tie malsupre.

RITA

Ni faris nenion por ili.

ALLMERS

Apenaux pensis pri ili.

RITA

Neniam pensis pri ili en kunsento.

ALLMERS

Ni, kiuj havis "la oron kaj la verdajn arbarojn" --

RITA

Ni havis por ili fermitajn manojn. Kaj ankaux fermitajn korojn.

ALLMERS

(kapsignas) Do estas ja kompreneble, ke ili ne riskis la vivon por
savi etan Eyolf.

RITA

(silente) Pripensu, Alfred. Cxu vi estas certa, ke -- ke ni mem tion
kuragxus?

ALLMERS

(maltrankvile repusxante) Sed ne dubu pri _tio_, Rita!

RITA

Ho, ni estas homoj el la mondo, ni du.

ALLMERS

Kion vi vere intencas fari por tiuj kompatindaj infanoj?

RITA