ALLMERS

Cxirkaux la studentan cxapon. Kiam patro formortis de ni.

ASTA

Cxu mi tiam kudris? Imagu, tion mi ne memoras.

ALLMERS

Ho ne; tiam vi ja estis malgranda.

ASTA

Jes, tiam mi estis malgranda.

ALLMERS

Kaj du jarojn poste, -- kiam ni perdis vian patrinon, -- vi kudris
grandan brakkrepon ankaux por mi.

ASTA

Mi opiniis ke tiel estu.

ALLMERS

(frapetas sxian manon) Jes, jes, estus ja ankaux tiel, Asta. -- Kaj
kiam ni jen staris solaj en la mondo, ni du --. Cxu vi jam finis?

ASTA

Jes. (kunmetas la kudrajxojn) Estis tamen felicxa tempo por ni,
Alfred. Ni du solaj.

ALLMERS

Jes, estis. Ecx se severe ni penegis.

ASTA

Vi penegis.

ALLMERS

(pli vivece) Ho, vi vere penegis viamaniere, ankaux vi, -- (ridetas) vi,
mia kara fidela -- Eyolf.

ASTA

Hu, -- ne memorigu al mi tiun stultajxon pri tiu nomo.

ALLMERS

Nu, se vi naskigxus knabo, vi nomigxus Eyolf.

ASTA

Jes, okaze se, jes. Sed kiam vi farigxis studento --. (ridetas
senpere) Imagu ke vi tamen povis esti tiel infaneca.

ALLMERS

Cxu estis mi, kiu estis infaneca!

ASTA

Jes, vere sxajnas al mi tiel nun, kiam mi rememoras. Cxar vi hontis
cxar vi ne havis fraton. Nur fratinon.

ALLMERS

Ne; vere estis vi, kara. Vi hontis.

ASTA

Nu ja, iom, ankaux mi, eble. Kaj mi kvazaux bedauxris vin --

ALLMERS

Jes, vi certe faris. Kaj jen vi retrovis miajn malnovajn
knabovestajxojn --

ASTA

La belajn dimancxvestajxojn, jes. Cxu vi memoras la bluan bluzon kaj
la genupantalonojn?

ALLMERS

(liaj okuloj ripozas sur sxi) Kiom bone mi memoras, kiam vi surtiris
kaj portis ilin.

ASTA

Jes, sed tion mi nur faris, kiam ni estis solaj hejme.

ALLMERS

Kaj kiom seriozaj kaj gravaj ni estis, Asta. Kaj mi cxiam nomis vin
Eyolf.

ASTA

Tamen Alfred, tion cxi vi neniam rakontis al Rita, cxu?

ALLMERS

Jes, mi opinias, ke iam mi rakontis.

ASTA

Ne do, Alfred, kiel povis vi fari!

ALLMERS

Ho, jen vidu, -- oni ja rakontas cxion al sia edzino -- preskaux.

ASTA

Jes, oni ja eble tion faras, mi komprenas.

ALLMERS

(kvazaux vekigxanta, premas sian frunton kaj eksaltas) Ha, -- ke mi
povas sidi kaj --

ASTA

(ekstaras, rigardas lin maltrankvile) Kio estas al vi?

ALLMERS

Li preskaux malaperis de mi. Li tute forigxis.

ASTA

Eyolf!

ALLMERS

Jen mi sidis vivante en la memoroj. Kaj li ne kunestis.

ASTA

Jes do, Alfred, -- eta Eyolf estis malantaux cxio.

ALLMERS

Li ne estis