Me, pensi immunis cum jam mihi reddor, inertis
Desidiae sors dura manet, graviorque labore
Tristis et atra quies, et tardae taedia vitae.
Nascuntur curis curae, vexatque dolorum
Importuna cohors, vacuae mala somnia mentis.
Nunc clamosa juvant nocturnae gaudia mensae,
Nunc loca sola placent; frustra te, somne, recumbens,
Alme voco, impatiens noctis, metuensque diei.
Omnia percurro trepidus, circum omnia lustro,
Si qua usquam pateat melioris semita vitae,
Nec quid again invenio; meditatus grandia, cogor
Notior ipse mihi fieri, incultumque fateri
Pectus, et ingenium vano se robore jactans.
Ingenium, nisi materiem doctrina ministrat,
Cessat inops rerum, ut torpet, si marmoris absit
Copia, Phidiaci foecunda potentia coeli.
Quicquid agam, quocunque ferar, conatibus obstat
Res angusta domi, et macrae penuria mentis.
Non rationis opes animus, nunc parta recensens
Conspicit aggestas, et se miratur in illis,
Nec sibi de gaza praesens quod postulat usus
Summus adesse jubet celsa dominator ab arce;
Non, operum serie seriem dum computat aevi,
Praeteritis fruitur, laetos aut sumit honores
Ipse sui judex, actae bene munera vitae;
Sed sua regna videns, loca nocte silentia late
Horret, ubi vanae species, umbraeque fugaces,
Et rerum volitant rarae per inane figurae.
Quid faciam? tenebrisne pigram damnare senectam
Restat? an accingar studiis gravioribus audax?
Aut, hoc si nimium est, tandem nova lexica poscam?

[a] For a translation of this poem, see Murphy's Essay on the Life and
Genius of Dr. Johnson, prefixed to the present volume.

AD THOMAM LAURENCE,
MEDICUM DOCTISSIMUM,

Cum filium peregre agentem desiderio nimis tristi prosequeretur.

Fateris ergo, quod populus solet
Crepare vecors, nil sapientiam
Prodesse vitae, literasque
In dubiis dare terga rebus.

Tu, queis laborat sors hominum, mala
Nec vincis acer, nee pateris pius;
Te mille succorum potentem
Destituit medicina mentis.

Per caeca noctis taedia turbidae,
Pigrae per horas lucis inutiles,
Torpesque, languescisque, curis
Solicitus nimis heu! paternis.

Tandem dolori plus satis est datum,
Exsurge fortis, nunc animis opus,
Te, docta, Laurenti, vetustas,
Te medici revocant labores.

Permitte summo quicquid habes patri,
Permitte fidens; et muliebribus,
Amice, majorem querelis
Redde tuis, tibi redde, mentem.

IN THEATRO, MARCH 8, 1771.

Tertii verso quater orbe lustri,
Quid theatrales tibi, Crispe, pompae?
Quam