nius ab Iosepho ab Eichenfeld et Stephano Endlicher in
analectis grammaticis p. 525 sq. e codice Lauantino saeculi VIII uel
VIIII (praef. p. XXV) edito. sed non solum codex hic tam neglegenter
scriptus est, ut interdum de emendatione misere corruptorum uerborum
desperes, uerum etiam libellus ipse magis excerptorum inconditorum
quam iustae disputationis speciem praebet. quare primum quae in
Seruiano opusculo Varroni tribuenda sint quaerendum est, deinde
paucis eius referemus expositionem quorundamque locorum scripturam
considerabimus.

Duae enim potissimum partes distinguendae sunt eaedemque prorsus
diuersae et nullo inter se uinculo coniunctae, quarum altera rursus
ex duabus particulis constat. primum enim Seruius docet quo accentu
uocabula latina et graeca enuntianda sint (par. 1-6), deinde nonnullis
de accentus et uocis natura interpositis (par. 7. 8), quomodo romani
graeca uocabula extulerint (par. 9-15). altera parte doctissime de
numero accentuum eorumque indole multis clarissimorum grammaticorum et
philosophorum testimoniis adlatis disputatur (par. 17-30). quae uero
priore particula de latinorum uerborum accentu proferuntur non modo
similiter a Donato I 5, 1 p. 1741P. Diomede p. 426P. Prisciano de
accentib. p. 1288P. Mart. Cap. III 272 p. 62 Gr. exponuntur, ut
posteriorum grammaticorum doctrinam hic haberi adpareat, uerum etiam
cum Maximi Victorini capite{34} de accentibus p. 1942P. ita rebus
uerbis exemplis consentiunt, ut alterum alterius librum expilasse
manifestum sit, quem Seruium fuisse non dubium est. nam primum nullo
modo explicari potest, qua de causa Seruius haud pauca de graecorum
uerborum accentibus additurus in fine huius particulae uerba _est
autem forma acuti accentus..._ posuerit quae leniter mutata apud
Victorinum re confecta suo loco leguntur. deinde haec prior disputatio
(par. 1-6) cum altera (par. 9-15), ut paragraphos interpositas (7. 8)
nunc mittam, non modo nullo uinculo conexa est, uerum etiam ab eodem
scriptore profecta esse non potest, quia cum supra (par. 5) de graecorum
uocabulorum graecis litteris scriptorum accentu actum sit, de eisdem
graecis uocabulis quasi re prorsus integra denuo quaeritur. accedit,
quod statim prima alterius particulae (par. 9) uerba _quod ad latinos
accentus attinet siue statiuos siue commutabiles satis dictum_
ostendunt hanc ex alio fonte ac priorem particulam fluxisse, nam
accentuum mutationes ibi nullo uerbo tanguntur. quem fontem in
grammaticorum libris, qu