in fragmento quod ex eodem fonte, Herodiano ut
uidetur, atque Arcadii qui dicitur liber uigesimus fluxit et
secundum codicem Parisinum 2603 a Goettlingio ad calcem Theodosii
p. 202 sq. editum est. ibi leguntur haec: "he: proso:dia oun
phe:si tasis esti pho:ne:s poia, e:goun poiote:ta tina echousa;
e: gar epitetamene: estin e: aneimene: e: mese:, toutestin e:
oxutonos e: perispo:menos." extrema uerba excerptoris stupiditati
tribuenda esse prioribusque nullo modo conuenire adparet, cf.
Georg. Choerob. I p. 17 Gaisf.: "hoi gar kurioi tonoi to:n lexeo:n
duo eisin he:te oxeia kai he: perispo:mene:; he: gar bareia ouk
esti lexeo:s tonos alla sullabe:s."

Footnote 40: Recte P. Langen in Fleckeiseni annal. 1859 p. 49 (cf.
eundum de gramm. lat. praeceptis quae ad accentum spectant p. 6
sq. Lucianum Muellerum de re metr. poet. lat. p. 373) hunc locum
corruptum esse uidit, sed ex ineptis uerbis inepta conligere quam
emendationem periclitari maluit. idem pauca tantum e Varrone
Seruium hausisse contendit, e cuius opusculo num Varro flexam
prosodiam statuerit perspici non possit. quorum alterum tota
nostra disputatione refutatur, illud breuiter hic refellendum
est. uerba par.21 p. 530 _in eadem opinione et Varro fuit_ ad
Tyrannionis opinionem quattuor prosodias esse spectant, nam alia
Tyrannionis opinio non profertur, quare non uideo quid his verbis
dictum sit, nisi easdem quattuor prosodias, itaque flexam quoque
Varronem probasse nec quid neglegentia in re tam plana peccare
potuerit intellego. manifestior alter locus est (_ceterum Varro_
e.q.s.) de quo modo egi. quod enim ex tribus Glauci prosodiis
quae uni flexae respondent duae tantum examinantur id fortasse
Serui peccatum. largiamur uero hic non modo aliquid desiderari,
sed de ipsa "ne:te:" (ea uoce, quae quamquam male scripta aliter
uix legi potest, quamnam uocis modulationem Glaucus significauerit
obscurum est; "ne:te:" in musica summus systematis sonus, in
octachordo quam nos dicimus _octave_ est cf. Westphal l.l. p. 84
sq.) Varronem agere, ut Langen uoluit; tum ipsa prosodiae huius
descriptio docet, motum quendam in utramque partem ei tribui, nam
hanc mutationem, quam H. Weilium et L. Benloewium theor. gen. de
l'accent. lat. p. 14 dubitanter protulisse miror, nemo inprobabit
qui de his rebus iudicare didicit. talis uero motus nec acutae nec
graui nec mediae adscribi potuit sed soli flexae quam omnes fe