eantwoordde, den 15en Augustus, die onverdraaglijke en sluwe
taal met een _ultimatum_ aan Frankrijk om dadelijk zijne troepen uit Belgie
terug te trekken. Louis-Philippe riep terstond 20,000 man terug, maar
stelde als voorwaarde der geheele ontruiming, dat maarschalk Gerard de
geheele slechting van de zuidelijke vestingen zou voltrekken. Palmerston
liet bedreigingen hooren, en Frankrijk, op verzoek van Leopold, liet
slechts 12,000 Fransche soldaten hier, om aan de herinrichting van het
Belgische leger te werken. Het was slechts den 30en September 1831 dat de
laatste vreemde troepen onze grenzen verlieten, drie weken nadat Leopold
zich, in overleg met de vier Mogendheden, verbonden had om maatregelen te
nemen voor de spoedige ontmanteling van Meenen, Doornik, Ath, Bergen en
Charleroi.

Inmiddels had de Conferentie, gedurende de onderhandelingen te Londen,
opnieuw rechtsomkeert gemaakt; met dezelfde vaardigheid waarmede zij
vroeger het protocol van 20en Januari had laten gaan, verloochende zij nu
het verdrag der XVIII Artikelen. Europa toonde zich hard voor de
overwonnenen: het nieuwe Tractaat der XXIV Artikelen, ondanks de
bemoeiingen van Van de Weyer en het verlangen van Louis-Philippe, behelsde
veel erger bepalingen dan het eerste, dit door toedoen van Engeland en van
de Oostelijke Mogendheden.

Belgie moest Maastricht laten varen, benevens het Oostelijk gedeelte van
Limburg over de Maas, en het Noord-Westelijk, met Roermond en Venloo. Het
Groothertogdom Luksemburg werd ten persoonlijken titel aan Willem I
geschonken, doch Belgie behield het Waalschsprekend gedeelte, mitsgaders
een klein Duitschsprekend strookje, van Aarlen tot Vieil-Salm. Wel werd de
vrije vaart van de Schelde naar den Rijn verzekerd, maar de scheepvaart op
de Schelde zelf werd aan zekere tollen onderworpen. Wat de schulden van het
vroegere Vereenigde Koninkrijk betrof, Belgie zou er de helft van dragen
met bovendien nog de schulden van voor de vereeniging, te zamen beloopende
eene jaarlijksche rente van 8.400.000 gulden: dit heette te zijn het
beslissend en onwederroepelijk besluit der Mogendheden (14en October).

Het was met groot misnoegen dat het Fransch ministerie kennis kreeg van die
vergrooting van grondgebied aan Holland toegestaan; doch in Belgie werd het
verdrag der XXIV Artikelen met eene echte woede ontvangen. He Kamers
verzetten zich tegen deze harde voorwaarden. Maar, wel wetende hoe
gevaarlijk het was aan Europa weerstand te bieden en