am commendare studuit.

Video, patres conscripti, in me omnium vestrum ora atque oculos esse
conversos, video vos non solunn de vestro ac rei publicae, verum etiam, si
id depulsum sit, de meo periculo esse sollicitos. Est mihi iucunda in
malis et grata in dolore vestra erga me voluntas, sed eam, per deos
inmortales, deponite atque obliti salutis meae de vobis ac de vestris
liberis cogitate. Mihi si haec condicio consulatus data est, ut omnis
acerbitates, onunis dolores cruciatusque perferrem, feram non solum
fortiter, verum etiam lubenter, dum modo meis laboribus vobis populoque
Romano dignitas salusque pariatur. Ego sum ille consul, patres
conscripti, cui non forum, iu quo omnis aequitas continetur, non campus
consularibus auspiciis consecratus, non curia, summum auxilium omnium
gentium, non domus, commune perfugium, non lectus ad quietem datus, non
denique haec sedes honoris [sella curulis] umquam vacua mortis periculo
atque insidiis fuit. Ego multa tacui, multa pertuli, multa concessi,
multa meo quodam dolore in vestro timore sanavi. Nunc si hunc exitum
consulatus mei di inmortales esse voluerunt, ut vos populumque Romanum ex
caede miserrima, coniuges liberosque vestros virginesque Vestales ex
acerbissima vexatione, templa atque delubra, hanc pulcherrimam patriam
omnium nostrum ex foedissima flamma, totam Italiam ex bello et vastitate
eriperem, quaecumque mihi uni proponetur fortuna, subeatur. Etenim, si
P. Lentulus suum nomen inductus a vatibus fatale ad perniciem rei publicae
fore putavit, cur ego non laeter meum consulatum ad salutem populi Romani
prope fatalem extitisse? Quare, patres conscripti, consulite vobis,
prospicite patriae, conservate vos, coniuges, liberos fortunasque vestras,
populi Romani nomen salutemque defendite; mihi parcere ac de me cogitare
desinite. Nam primum debeo sperare omnis deos, qui huic urbi praesident,
pro eo mihi, ac mereor, relaturos esse gratiam; deinde, si quid obtigerit,
aequo animo paratoque moriar. Nam neque turpis mors forti viro potest
accidere neque immatura consulari nec misera sapienti. Nec tamen ego sum
ille ferreus, qui fratris carissimi atque amantissimi praesentis maerore
non movear horumque omnium lacrumis, a quibus me circumsessum videtis
Neque meam mentem non domum saepe revocat exanimata uxor et abiecta metu
filia et parvulus filius quem mihi videtur amplecti res publica tamquam ob
sidem consulatus mei, neque ille, qui expectans huius exitum diei stat in