en mia tombo sciante ke mi faris mian
plejon por la filo de la viro kiu klopodis savi miajn edzinon kaj
infanon--kvankam mia mano senscie lin mortigis, kontrauxe al la impulso
de mia koro kiu preferintus lin sxirmi kaj savi.

* * * * *

"Tia estis la rakonto de Ritero," mi diris al miaj du amikoj. Estigxis
profunda kaj impona silento kiu dauxris ne mallongan tempon. Tiam ambaux
viroj estigis pafadon da ekscititaj kaj admiraj ekkrioj pri la strangaj
eventoj de la rakonto. Kaj tio, kune kun klakadanta fluego da demandoj
kiu dauxre persistis gxis cxiuj partneroj preskaux senspirigxis.
Tiam miaj amikoj komencis renormaligxi kaj retirigxi, subsxirme de
kelkfojaj vortpafoj, en silenton kaj abisman revadon. Dum dek minutoj
nun auxdigxis nur silento. Tiam Rogxero diris reveme:

"Dek mil dolaroj!" Aldonante, post pauxzego:

"Dek mil. Tio estas vera monamaso."

Baldaux la poeto demandis:

"Cxu vi celas sendi gxin al li tujege?"

"Jes," mi diris. "Tio estas stranga demando."

Nenia respondo. Post iom da tempo, Rogxero demandis heziteme:

"Cxu la tutan sumon? Tio estas--mi volas diri--"

"Certege, la tutan sumon."

Mi estis dironta pli, sed haltis--haltis pro pensadsinsekvo naskigxinta
en mi. Tompsono parolis sed mia menso estis for kaj mi ne auxdkaptis
lian dirajxon. Sed mi auxdis Rogxeron respondi:

"Jes. Tia gxi sxajnas al mi. Tio devus ege suficxi. Mi opinias ke _li_
nenion faris."

Baldaux la poeto diris:

"Kiam vi pripensas la aferon, tio _pli_ ol suficxas. Vi nur konsideru!
Kvin mil dolaroj! Nu, li ne kapablus elspezi tion en la dauxrotempo
de sia vivo. Kaj tio lin difektus, aldone. Eble ecx lin ruinigus.
Vi konsideru tion. Post malmulte da tempo li forjxetus la restintan
monon, fermus sian butikon, eble komencus drinkadi, mistraktus siajn
senpatrinajn infanojn, sinkus en ceterajn malboncelajn irvojojn,
progresus lauxvice de malbono al plimalbono--"

"Jes, vi pravas," interrompis Rogxero fervore. "Mi jam vidis tion cent
fojojn. Jes, pli ol cent fojojn. Vi metu monon en la manojn de tia viro
nur se vi deziras lin detrui, tio estas fakto. Vi nur metu monon en
liajn manojn, necesas fari nenion ceteran. Kaj se tio ne malaltigas lin
kaj lin senutiligas kaj lin senigas je cxiu memestimo kaj cxio, tiam mi
ne konas la homan naturon--cxu ne, Tompsono? Kaj ecx se ni transdonus
al li _trionon_ el gxi; nu, en malpli ol ses monatoj--"

"Malpli ol ses _semajnoj_, vi diru," respondis mi,