is, ke S-ro de Lavel, la
ricxa amiko de lia patro, lin invitis por kunvojagxado en sia
aeroplano.

Ili acxetis grandan keston da biskvitoj kaj metinte gxin sur la
aeroplanon, ili sidigxis kaj ekflugis for. Ili devis transiri
altajn montojn. La aeroplano flugadis tre rapide kaj trapasis
grizajn nubojn. Estis malseke kaj malvarme. Karlo sin premis
kontraux sia gvidanto, dum ili pasis super akraj montpintoj kaj
teruraj rokoj.

S-ro de Lavel montris al Karlo, kiel la ebenajxo subite finigxas
en la malproksimo. Tie estas la ekstremajxo de la mondo, kiun li
tiel deziris vidi. La aeroplano baldaux alterigxis. Marsxinte
kelkajn pasxojn, Karlo sin trovis cxe la limo de la mondo. Estis
granda kajo kun fera barilo inter limsxtonoj. Tenante la manon de
S-ro de Lavel, Karlo klinigxis por rigardi malsupren: nenio, nur
bluo . . . senfine.

Ambaux mangxis kelkajn biskvitojn tute malmoligitajn de la
malvarmo. "Nu," diris S-ro de Lavel post momento, "ni nun veturos
malsupren sur nia flugmasxino, cxu ne?" Karlo ektimis iom sed
nenion diris. Ili forflugis. La aeroplano transpasis super la
barilo kaj flugadis tute rekte for de l' tero.

Post kelkaj minutoj, kiam ili estis jam tre malproksimaj de la
tero, S-ro de Lavel sxangxis la direkton de la masxino. Gxi
komencis oblikvan flugadon malsupren. Ili reproksimigxis al la
tero, kaj tiam gxian subajxon ili vidis.

Pli kaj pli mallumigxis, dum la aeroplano rapidege flugadis kurbe
por restadi proksime de l' tero. Stranga afero: la cxielo estis
malsupre kaj flanke, sed supre kaj cxe la alia flanko estis la
bruna tero.

La aeroplano estis malsuprenirinta tre rapide kaj povis nun
flugadi preskaux horizontale. Ili ekvidis strangajn arbojn kun
longa torda trunko rampanta. Baldaux domojn ili ekvidis, verajn
domojn pendantajn sub la tero. Ili estis tre multaj kaj sxajnis
esti lignaj dometoj diverskolore pentritaj. Cxiam pli kaj pli ili
alproksimigxis. Karlo rimarkis, ke la dometoj havas pintan
tegmenton kaj sxajnas pendi je la tero per granda fera ringo
ligita al la trunkoj kaj brancxegoj de la rampantaj arboj.

Inter la domoj estis pontoj, sur kiuj aperis multaj homoj sxajne
blanke vestitaj.

Klininte sin por pli bone vidi, Karlo perdis sian ekvilibron kaj
falis en la abismon . . .

Li sentis la malvarman aeron siblantan je liaj oreloj, dum li
senfine faladis en la profundegajxo.

-- "Nu, karuleto, estas malfrue, vi devas ellitigxi!"

Lia patrino lin vekis. Karlo frotis siajn okulojn: