tantivoj. Li havis longan barbon, kiu iam
estis tute blanka sed kiu flavigxis iom post iom. Liaj bluaj
okuloj montris bonkorecon.

-- _Lupus_, _lupi_, li diris per sia lauxta kantema vocxo,
_discipulus_, _discipuli_, jen du substantivoj de la dua
deklinacio, la lupo kaj la lernanto. Ili finigxas nominative per
_-us_, dum la substantivoj de la unua . . . Rigar! vi dormas, cxu
ne? starigxu! Kiel finigxas la substantivoj de la unua
deklinacio?

Rigar starigxis silente kaj ekrigardis la profesoron.

-- Vi skribu tion cxi kvindekfoje por morgaux: _nauta_, _nautae_;
_insula_, _insulae_, en cxiuj kazoj!

Rigar residigxis gratante sian orelon.

-- _Discipulus_, _discipuli_, _discipulum_ . . . kante klarigis
la instruanto. Karlo pripensadis dormeme. Estis tiel varme. Je
kio utilas la lernado de la latina lingvo? li pensis. Neniu gxin
parolas nun, lia patro diris. Tamen pri gxi estis io mistera, io
antikva, kiu placxis al Karlo. En la latina lingvo estas cxiuj
malnovaj surskribajxoj, sur la muroj kaj en la pregxejoj. La
sinjorinoj ne komprenas la latinan lingvon, nek multaj aliaj
personoj. La pregxoj kaj la meso en la katolikaj pregxejoj estas
latine dirataj.

Dum Karlo pripensis, lia najbaro Man pacience laboradis. Per sia
posxtrancxilo li jam engravuris sur la benko sian tutan
antauxnomon kaj nun komencis grandan M. Sed bedauxrinde lia
trancxileto estis tro delikata kaj subite gxi brue rompigxis.

La profesoro malrapide alpasxis.

-- "Man, knabo mia, mi devos vin severe puni. Kion vi skribis?
Vian nomon? Malsprita amuzajxo! Morgaux vi ne scios ion pri la
dua deklinacio. Tiuj benkoj estas en terura stato, cxiuj estas
gravuritaj; vi ne havas iom da respekto al la licea meblaro." Li
ekpromenis tra la klaso. "Stanen, ankaux vi skribis vian nomon
kaj gxin per makuloj cxirkauxis! Delasar, vi desegnis tiun cxi
vizagxon, cxu ne?"

Sur cxiuj benkoj estis efektive desegnajxoj kaj gravurajxoj
diversaj. Estis tre antikva kutimo de la liceanaj, engravuri sian
nomon por lasi memorajxon al la posteuloj.

"Mi opinias, ke mi devas vin cxiujn puni," diris la profesoro,
dauxrigante sian promenadon inter la benkoj. "Kvankam tiuj
tabuloj estas tre malnovaj, vi estas tamen cxiuj kulpaj, tre
kulpaj. Nur bubetoj kaj malsagxuloj tiel amuzigxas anstataux . . ."
Subite li haltis paligxante antaux la benko de Gardiol . . . Dum
longa momento li silentis. Lia vizagxo estis blanka. Liaj okuloj
sxajnis ligitaj al la tabulo de tiu benko. Neniu