ehmann tuj
komencis sian kurson pri la regado de l' imperiestro Trajano kaj
diris nenion pri la forvago de la tri knaboj. Karlo tiom pli
timis la petitan viziton je duono post la kvara.

S-ro Jehman estis tute ne ricxa kaj havis kvar junajn infanojn.
Lia edzino estis bela Italino el Bolonjo. Sxi verkis ofte
artikolojn por italaj revuoj kaj gazetoj. S-ro Jehman
cxiuprintempe veturis Italujon kun sxi, cxe la paska libertempo.
Ambaux estis artistoj. Ili konis en Italujo cxiujn pregxejojn,
templojn kaj palacojn, kie estas majstraj pentrajxoj.

La lastan jaron, kiam ili revenis, S-ino Jehman trinkis glason da
glacia limonado cxe la stacio en Milano. Neniam oni sciis, cxu
tro malvarma, cxu venenita gxi estis. Sed post apenaux unu horo
sxi mortis. Estis terure. S-ro Jehman kvazaux bedauxris, ke li ne
ankaux trinkis limonadon. Sed li havis kvar infanojn. Reveninte
hejmen, li devis klarigi al ili, ke sian patrinon ili neniam
revidos. Nun la avino logxadis tie kaj zorgis pri la infanoj, dum
la patro instruadas. Sed S-ro Jehman perdis sian gxojon; li nun
malmulte parolis, malofte ridetis. Lia vizagxo rapide
maljunigxis. Nur liaj brilaj okuloj montris ankoraux pli da
bonkoreco kaj kompatemo.

Karlo pensis pri cxio cxi, posttagmeze, irante al lia domo. Li
sonorigis cxe la pordo. Servistino lin kondukis al la
laborcxambro de S-ro Jehman.

La profesoro levigxis kaj premante la manon de Karlo: "Davis," li
diris, "mi gxojas vin vidi tie cxi, sidigxu. Vi demandis min
antaux kelkaj tagoj pri la kluboj kaj societoj en Romo cxe la
tempo de Cicero. Jen estas du libroj, en kiuj vi trovos informojn
pri tio; mi krajone notis la interesajn pagxojn. Mi jam alportis
ilin por vi hieraux en la liceon." Karlo estis tre konfuzita.
"Sinjoro," li diris, "mi dankas vin, vi estas tro bona al mi . . .
Hieraux mi remadis sur la rivero dum via leciono. Mi petas vian
pardonon, mi certe estas tre kulpa . . ." -- "Ne plu parolu pri
tio," diris S-ro Jehman, "mi ja rimarkis, ke Janko, Servetti kaj
vi forestis, kaj vidante la belan veteron, mi iom suspektis la
veron. Mi scias, ke forvagado estas tre poezia afero kaj
dolcxajxo por liceanoj. Tamen atentu! Perdinte lecionojn, vi
estos malhelpata en via studado kaj bezonos hejme laboradi pli
longe. Nu, prenu la librojn kaj revenu iam min viziti. Mi cxiam
plezure kunparolos kun vi kaj vin helpos lauxpove." Kortusxite
eliris Karlo kaj ekpensis, ke li neniam vidis pli bonan manieron
puni lernanton.

1. Cxu Karl