te te doorkruisen alleen om Fogg maar
te volgen. Het scheen hem niet onmogelijk dezen terug te vinden. De
voetstappen der soldaten waren nog in de sneeuw zichtbaar!... Maar
weldra zouden zij onder een nieuwe sneeuwlaag geheel bedolven zijn.

Toen werd Fix geheel moedeloos. Hij had een verschrikkelijken lust om
zijn eenmaal gekozen partij op te geven. Juist op dat oogenblik werd
hem de gelegenheid aangeboden om het station Kearney te verlaten en
zijne reis, zoo rijk in moeielijkheden, te vervolgen.

Tegen twee uur toch in den namiddag, toen de sneeuw in groote vlokken
viel, hoorde men een schel gefluit, dat uit het oosten kwam. Eene
groote schaduw, voorafgegaan door fel licht, naderde langzaam,
aanmerkelijk grooter schijnend door den mist, die haar tevens een
fantastisch voorkomen gaf.

Men verwachtte nochtans geen trein uit het oosten. De hulp, die door
middel van de telegraaf gevraagd was, kon nog zoo spoedig niet opdagen
en de trein van Omaha naar San-Francisco passeerde eerst den anderen
morgen. Men vernam echter spoedig wat het was.

De locomotief, die daar langzaam kwam aanstoomen en zoo schel floot,
was die, welke den trein hier had gebracht en nadat zij was losgehaakt,
haar weg met bliksemsnelheid had vervolgd, den bewusteloozen machinist
en den stoker met zich voerende. Zij had eenige mijlen op de rails
geloopen; toen was het vuur verminderd door gebrek aan brandstof,
haar stoom had opgehouden en een uur later, al langzamer en langzamer
gaande, stond zij eindelijk stil op tien mijlen afstand van het
station Kearney.

Noch de machinist noch de stoker waren bij den strijd omgekomen. Na
eene lange bezwijming waren zij weder ontwaakt. De machine stond
juist stil. Toen zij zagen, dat zij slechts met de locomotief zonder
andere wagens in de woestijn waren, begreep de machinist wat er gebeurd
moest zijn. Hoe men de locomotief had losgehaakt kon hij niet gissen,
maar hij twijfelde er niet aan of de trein, die was achtergebleven,
kon niet verder. De machinist aarzelde geen oogenblik ten aanzien
van hetgeen hem te doen stond.

Het voorzichtigst ware geweest de reis voort te zetten en zich naar
Omaha te begeven; daarentegen was het gevaarlijk terug te keeren naar
den trein, die misschien nog door de Indianen werd geplunderd. Toch
besloot hij er toe. Eenige scheppen steenkool deden het vuur weder
herleven; de stoom ontwikkelde zich weder en tegen twee ure in den
namiddag keerde de locomotief naar het station van Kea