de vaart was hun zelfs het spreken niet mogelijk. De
slede gleed even gemakkelijk over de vlakte als een vaartuig over het
water, behalve dat zij niet slingerde. Toen de wind vlak langs den
grond streek, scheen het alsof de slede door de zeilen werd opgelicht.
Mudge bleef aan het roer en hield altijd de rechte lijn; door eene
kleine wending voorkwam hij elke buiging en afwijking. Alle zeilen
waren bijgezet.
"Zoo er niets breekt," zeide Mudge, "zullen wij er bij tijds komen."
En Mudge had er belang hij om er op den bepaalden tijd te zijn, want
Fogg, getrouw aan zijn beginsel, had hem een aanzienlijke premie
toegezegd.
Het veld, dat de slede in een rechte lijn doorsneed, was zoo effen
als een zee. Men zou gezegd hebben dat het een bevroren vijver was. De
spoorweg, welke in dit gedeelte van het grondgebied dienst doet, ging
van het zuidwesten naar het noordoosten, door Grant Isle over Columbus,
eene belangrijke stad in Nebraska, Schuyler, Fremont en eindelijk op
Omaha af. De weg volgde geheel den oever der Platte-rivier. De slede
daarentegen koos den kortsten afstand, en nam de koord op den boog,
dien de spoorweg beschrijft. Mudge vreesde niet dat de Platte-rivier
een bezwaar zou opleveren bij de kleine bocht welke zij even voor
Fremont maakt, omdat de oppervlakte er van geheel bevroren was. De
weg was dus vrij van alle hinderpalen en Fogg behoefde slechts twee
dingen te vreezen: een ongeluk aan de slede en het veranderen of het
gaan liggen van den wind. Maar de wind veranderde niet. Integendeel;
hij blies dat de mast er van boog; gelukkig dat zij met ijzeren draden
stevig was vastgemaakt.
"Deze draden geven de quint en de octaaf aan," zeide Fogg. Dit waren de
eenige woorden, die hij gedurende den ganschen overtocht sprak. Aouda,
door zijne zorg in dekens ingepakt, was zoo goed mogelijk beschut
tegen de koude.
Wat Passepartout aangaat, met een gelaat zoo rood als de ondergaande
zon, ademde hij de scherpe lucht in. Met zijn onwrikbaar vertrouwen
begon hij weder te hopen. In plaats van 's morgens te New-York aan
te komen zou men er 's avonds zijn, maar er was nog kans dat men er
aankwam voor het vertrek der mailboot naar Liverpool. Passepartout
gevoelde zelfs grooten lust om de hand van zijn bondgenoot Fix te
drukken, want hij vergat niet, dat het de inspecteur was, die deze
slede met zeilen had verschaft, het eenige middel om bij tijds te
Omaha te komen. Maar door een onbestemd voorgevoel gedreven, hield
hij
|