zoo zij den wind achter hebben, glijden zij over de oppervlakte der
velden met gelijke snelheid, zoo niet sneller, dan een sneltrein.

In weinige oogenblikken waren Fogg en de patroon van dit
vaartuig-over-land het eens omtrent den prijs. De wind was gunstig. Het
woei sterk uit het westen. De sneeuw was hard bevroren en Mudge
maakte zich sterk Fogg in eenige uren te Omaha te brengen. Van daar
vertrekken vele treinen en zijn er ook een aantal wegen, die naar
Chicago en van daar naar New-York voeren. Het was niet onmogelijk
dat men het tijdverlies weder zou inhalen. Er viel dus niet te
aarzelen. Men moest de onderneming wagen. Fogg wilde Aouda niet
blootstellen aan de kwellingen, welke aan eene reis in de open lucht
verbonden zijn, en aan de koude, die nog ondraaglijker werd door de
snelheid waarmede men rijden zou. Hij stelde haar dus voor, onder
bescherming van Passepartout aan het station Kearney te blijven. De
goede jongen zou zich dan belasten om haar langs een beteren weg en
met gemakkelijker vervoermiddelen naar Europa te brengen.

Aouda weigerde van Fogg te scheiden, en Passepartout rekende zich
door dit besluit zeer gelukkig. Inderdaad, voor niets ter wereld zou
hij zijn meester willen verlaten, daar Fix dezen nu vergezellen zou.

Wat de inspecteur van politie er van dacht valt moeilijk te zeggen. Was
zijne overtuiging aan het wankelen gebracht door den terugkeer van
Phileas Fogg, of hield hij hem voor een geslepen schurk, die dacht,
na zijn reis om de wereld volbracht te hebben, in Engeland in volmaakte
vrijheid te zullen zijn? Misschien was Fix's overtuiging omtrent Fogg
wel eenigszins veranderd. Maar hij was toch nog altijd vast besloten
zijn plicht te doen.

Ten acht ure was de slede klaar om te vertrekken; men zou den tocht
beproeven. De passagiers namen plaats en wikkelden zich allen in
hunne reisdekens. De twee groote zeilen werden geheschen en, dank
zij de kracht van den wind, vloog de slede over de bevroren sneeuw,
met een snelheid van veertig mijlen in het uur.

De spoorweg van Kearney naar Omaha vormt een rechte lijn en is
hoogstens twee honderd mijlen van de laatste plaats verwijderd. Als
de wind zoo bleef, zou men in vijf uren dezen afstand hebben
afgelegd. Wanneer zich geen zwarigheid opdeed zou men dus ten een
ure des namiddags te Omaha aankomen.

Maar op welke wijze! De reizigers zaten tegen elkander gedrongen en
spraken geen woord. De koude was nog heviger geworden en door de
snelheid van