nkaux movis, cxar tion cxi
gxi ordinare faras.

"Mi pensas, ke mia ombro estas la sola viva estajxo, kiun oni
povas trovi tie kontrauxe!" diris la instruitulo. "Rigardu,
kiel bele gxi sidas tie inter la floroj, la pordo estas ne tute
fermita, kaj nun la ombro devus esti tiel sagxa kaj eniri, kaj
cxion bone rigardi, kio estas interne, kaj poste, reveninte,
rakonti al mi, kion gxi tie vidis. Jes, jes, mia ombro, vi devus
peni esti utila al mi!" diris li sxerce. "Estu tiel bona kaj
eniru! Nu, vi ne volas iri?" Kaj li balancis la kapon al la
ombro, kaj la ombro rebalancis gxian kapon. "Jes, jes, iru, sed
baldaux revenu!" La alilandulo sin levis, kaj lia ombro sur la
kontrauxa balkono sin ankaux levis; la alilandulo sin turnis, kaj
la ombro sin ankaux turnis; se iu bone rigardus, li povus klare
vidi, ke la ombro eniris en la ne tute fermitan pordon de la
balkono de l' kontrauxa domo rekte en tiu momento, en kiu la
alilandulo eniris en sian cxambron kaj mallevis post si la longan
kurtenon.

Je l' postiranta mateno la instruitulo eliris, por trinki kafon
kaj legi gazetojn. "Kio tio cxi estas?", diris li, kian li
eliris en la lumon de l' suno, "mi ja ne havas ombron! Tiel gxi
hieraux je l' vespero efektive foriris kaj jam ne revenis; tio
cxi estas efektive cxagrene!"

Ne tiel la perdo de l' ombro mem lin cxagrenis, kiel tio, ke en
la malvarmaj landoj estas rakontata unu cxiukonata historio pri
homo sen ombro. Se nun la instruitulo revenos en la patrujon kaj
rakontos, kio okazis kun li, oni diros, ke tio cxi estas nur
ripetajxo, kaj tio cxi malplacxis al li. Tial li decidis tute ne
paroli pri tio, kaj tio cxi estis tute prudente.

Je l' vespero li ree eliris sur sian balkonon, la lumon li tute
bone metis post si, cxar li sciis, ke la ombro cxian volas, ke
gxia sinjoro estu por gxi barilo,--sed li tamen ne povis gxin
elricevi. Li faris sin granda, li faris sin malgranda, sed nenia
ombro venis, nenia ombro sin montris. Li diris: "Hm, hm!" sed
nenio helpis.

Gxi estis kompreneble cxagrene, sed en la varmaj landoj dank' al
Dio cxio kreskas rapide, kaj post unu semajno li ekvidis kun
granda plezuro, ke el la piedoj kreskas cxe li nova ombro, kian
li iras en la lumon; la radiko certe restis. Post tri semajnoj
li jam havis ne tro malgrandan ombron, kaj kian li ekreveturis en
la patrujon en la malvarmaj landoj, gxi en la vojo cxian pli kaj
pli kreskis, tiel ke gxi fine farigxis tiel longa kaj granda, ke
jam la duon