xar la
sorto de l' afero estas nun egale en la manoj de ni cxiuj. Celon
ni cxiuj havas unu kaj klaran: ke la nombro de l' amikoj de l'
lingvo internacia, la nombro de l' personoj uzantaj tiun lingvon
kaj laborantaj por gxi--konstante kresku, kaj ke la lingvo mem
cxiam pli ricxigxu. Por tio ni ne bezonas kondukanton: cxia
persono, cxia rondeto, cxia societo laboru laux sia bontrovo, en
sia sfero kaj laux siaj fortoj,--kaj malgraux la disjxeteco de l'
laboro (se gxi nur estos cxie suficxe energia) post la plej
mallonga tempo ni vidos, ke nia komuna celo estas alvenita, ke la
lingvo internacia fortigxis kaj estas uzata de la tuta mondo.
Tie cxi mi nur uzos la bonan okazon kaj esprimos per kelkaj
vortoj mian _personan_ penson pri tio, kiel ni devas faradi:

_a_) Antaux cxio (kaj tio cxi estas la plej grava) ni devas
labori diligente kaj ne malvarmigxante por la afero kaj tute ne
zorgante tion, kion diras aux faras aliaj. Estas multaj, kiuj
komprenante bone la utilecon de l' afero, alfalis al gxi en la
komenco tre varmege, certe kredante, ke post kelkaj monatoj la
tuta mondo jam estos plena de la lingvo internacia; sed kiam post
kelka tempo ili vidis, ke la mondo estas ankoraux trankvila, ke
la plej granda parto de l' mondo ecx ankoraux ne scias pri la
afero, ke la gazetoj ne alportas cxiutage sensaciajn novajxojn
pri la irado de l' afero,--ili tute malvarmigxis por la afero. De
la efemera laboro de _tiaj_ amikoj la afero ne sole nenion
gajnas, sed kontrauxe, gxi nur perdas. Sed _efektivaj_ amikoj de
l' afero ne rigardas, cxu la afero jam faris multon da bruo kaj
cxu gxi estas jam suficxe "en modo"; profunde kredante, ke la
afero estas utila kaj havas estontecon, ili laboras senbrue, sed
diligente kaj konstante, cxiu en sia urbo, en sia lando kaj laux
siaj fortoj,--kaj danke la laboron de _tiuj cxi_ amikoj mi
esperas, ke l' afero baldaux kaj sen bruo vastigxos en la tuta
mondo.

_b_) Oni devas energie kolekti "promesojn", ne timante la altecon
de la nombro. Mi ripete turnas la okulojn de l' amikoj sur tiun
cxi punkton, sxajne fantazian, sed efektive tre gravan. Cxiu el
la promesoj aparte havas signifon tre malgrandan, kaj tial multaj
ne volas kolekti, dirante, ke promesojn oni devas sendi en granda
nombro aux tute ilin ne sendi. Mi ripetas, ke tia parolado estas
tute malprava. Ne estimante apartajn unuojn, ni neniam venos al
grandaj nombroj. Cxiu promeso aparte havas signifon la plej
malgrandegan, sed unu pos