, kolegoj,
Dum ni junaj estas!
Post plezura estanteco,
Post malgaja maljuneco --
Sole tero restas.

* * *

Vivo estas tre mallonga,
Kuras ne tenate,
Kaj subite morto venos,
Kaj rapide cxiun prenos,
Cxiun senkompate.

* * *

Kie niaj antauxuloj
En la mondo sidas?
Iru al la superuloj,
Sercxu ilin cxe l' subuloj --
Kiu ilin vidas?

* * *

Vivu la akademio
Kaj la profesoroj!
Vivu longe kaj en sano
Cxiu akademiano,
Vivu sen doloroj!

* * *

Vivu, floru nia regno
Kaj regnestro nia!
Kaj amikoj mecenataj,
Protegantoj estimataj
De l' akademio.

* * *

Vivu cxiuj la knabinoj
Belaj kaj hontemaj!
Vivu ankaux la virinoj,
Amikinoj kaj mastrinoj,
Bonaj, laboremaj.

* * *

Mortu, mortu, malgajeco!
Mortu la doloro!
Mortu cxiu intriganto
Kaj malamon konservanto
Longe en la koro!

_Hemza._

20.
El Heine'.

Al brusto, al mia -- ha, gxi min doloras --
Almetu maneton, amata knabino!
Vi auxdas, ke tie meblisto laboras?
Li por mi la cxerkon konstruas sen fino!

* * *

Ha, kiel li frapas en mi en la koro!
La vivo forkuras, ne estas jam por mi . . .
Rapidu, rapidu kun via laboro,
Ke povu mi foj' je eterne ekdormi.

_K. D._

ALDONO AL LA
DUA LIBRO DE L' LINGVO INTERNACIA.

En mia unua libro mi petis cxiujn amikojn de l' lingvo internacia
esprimi ilian jugxon pri la lingvo, kiun mi proponis, montri al
mi cxiujn erarojn, kiujn ili trovis en gxi, kaj cxiujn
plibonigojn, kiujn ili povas proponi, kaj helpi min tiel doni al
la lingvo la plej bonan formon, cxar la finan formon mi intencis
doni al la "Lingvo Internacia" ne pli frue ol en la fino de l'
jaro 1888, pripensinte kaj provinte antauxe cxiujn jugxojn kaj
proponojn, kiuj estus senditaj al mi gxis tiu tempo. En la "Dua
Libro" mi diris, ke por fari la lingvon libera de cxiuj personaj
eraroj, estus dezirata, ke ia instruita societo prenu en siajn
manojn la sorton de l' lingvo kaj, auxskultinte la konsilojn de
kompetentaj personoj, gxi donu al la lingvo la finan formon, kiu
estus eg