the West continued so long to be favourable to Marcellus
of Ancyra; see also the so-called symbol of Sardika. Apart from these
points and a few others of less consequence, the work, in its formulae,
exhibits a type which remained pretty constant in the West down to the
time of Augustine, or, till the adoption of Johannes Damascenus'
dogmatic. The sharp distinction between "deus" and "homo" and the use
that is nevertheless made of "permixtio" and synonymous words are also
specially characteristic. Cap. 9: "Christus deus dominus deus noster,
sed dei filius"; c. 11: "non sic de substantia corporis ipsius
exprimimus, ut solum tantum hominem illum esse dicamus, sed ut
divinitate sermonis in ipsa concretione permixta etiam deum illum
teneamus"; c. 11 Christ has _auctoritas divina_, "tam enim scriptura
etiam deum adnuntiat Christum, quam etiam ipsum hominem adnuntiat deum,
tam hominem descripsit Iesum Christum, quam etiam deum quoque descripsit
Christum dominum." In c. 12 the term "Immanuel" is used to designate
Christ as God in a way that reminds one of Athanasius; c. 13: "praesertim
cum animadvertat, scripturam evangelicam utramque istam substantiam in
unam nativitatis Christi foederasse concordiam"; c. 14: "Christus ex
verbi et carnis coniunctione concretus"; c. 16: "... ut neque homo
Christo subtrahatur, neque divinitas negetur ... utrumque in Christo
confoederatum est, utrumque coniunctum est et utrumque connexum est ...
pignerata in illo divinitatis et humilitatis videtur esse concordia ...
qui mediator dei et hominum effectus exprimitur, in se deum et hominem
sociasse reperitur ... nos sermonem dei scimus indutum carnis
substantiam ... lavit substantiam corporis et materiam carnis abluens,
ex parte suscepti hominis, passione"; c. 17: "... nisi quoniam
auctoritas divini verbi ad suscipiendum hominem interim conquiescens nec
se suis viribus exercens, deiicit se ad tempus atque deponit, dum
hominem fert, quem suscepit"; c. 18: "... ut in semetipso concordiam
confibularet terrenorum pariter atque caelestium, dum utriusque partis in
se connectens pignora et deum homini et hominem deo copularet, ut merito
filius dei per assumptionem carnis filius hominis et filius hominis per
receptionem dei verbi filius dei effici possit"; c. 19: "hic est enim
legitimus dei filius qui ex ipso deo est, qui, dum sanctum illud (Luke
I. 35) assumit, sibi filium hominis annectit et illum ad se rapit atque
transducit, connexione sua et permixtione