aporo.
Mankas al mi spiro kaj tempo por pridiskuti tiun bankedon laux
gxiaj meritoj kaj mi ege avidas repreni la evolufadenon de
mia rakontado. Felicxe, Ikabodo Gruo ne tiom hastis kiel sia
historiisto kaj li dece traktis cxiun bongustajxon.

Li estis bonvola kaj dankema persono kies koro sxvelis samritme
kiel lia korpo kontentigxis kaj kies spirito vigligxis post
bona mangxado samritme kiel la spiritoj de aliaj viroj post
multa drinkado. Krome, mangxante, li ne povis malkonsenti
cxirkauxpasigi sian rigardon kaj subridi pri la eblo povi
ekestri iun tagon tiun tutan scenon de preskaux neimageblaj
lukso kaj ricxeco. Tiam li pensis kiel rapide li sin forturnos
disde la malnova lerndomo, klakigos la fingrojn antaux la
vizagxo de Johano Van-Ripero kaj cxiu cetera avara patrono, kaj
eksterdomigos piedbate cxiun vagabondan pedagogon kuragxintan
lin nomi kamarado.

Multagxulo Baltuso Van-Taselo cxirkauxvagadis inter siaj
gastoj kun la vizagxo dilatita pro kontentigxo kaj bonhumoro,
same ronda kaj gaja kiel rikoltsezona luno. Liaj gastamaj
atentajxoj estis mallongdauxraj sed signifoplenaj, konsistante
el manpremoj, sxultrobatetoj, lauxtaj ekridoj kaj urgxaj
invitoj: "Ekmangxu! Vin provizu!"

Kaj nun la sono de la muziko eliranta la komuncxambron aux
halon alvokis cxiujn al la balo. La muzikanto estis maljuna
grizhara Negro kiu jam de pli ol duonjarcento rolis kiel migra
orkestro de la regiono. Lia muzikilo estis preskaux tiel malnova
kaj eluzita kiel li mem. La plej grandan parton de la tempo
li surskrapis du-tri kordojn, akompanante cxiun arcxmovon kun
samtempa kapmovo, antauxenklinigxante preskaux gxistere kaj
piedbatante cxiun fojon kiam alvenis danci nova paro.

Ikabodo fieris tiom pri sia danckapablo kiel pri siaj
kantotalentoj. Nenia korpomembro, nenia karnofibro senokupis
cxe li. Vidinte lian malkompakte muntitan korpoframon en plena
movigxado, klakade rondirantan en la cxambro, vi supozintus ke
Sankta Vito mem, tiu benita patrono pri dancado, surscenejigxas
proprapersone antaux vi. Li estis admirata de cxiuj Negroj
de la bieno kaj la cxirkauxanta komunumo kiuj, kunigxinte,
cxiuagxaj, cxiudimensiaj, konsistigis piramidajxojn da brilaj
Nigraj vizagxoj, starante amase cxe cxiu pordo kaj fenestro,
spektadante kun ravo la scenon, rulante siajn blankajn
okulglobojn, elmontrante de orelo al orelo largxe ridetantajn
vicojn da eburkoloraj dentoj.

Kiel la buboskurgxanto povus konduti alie ol vigle kaj gxoje?
La mastrin