abodo eliris sxtelpasxe
kun la aspekto de kokineja rabisto, ne tiu de virinkora
konkerinto. Rigardante nek dekstren nek maldekstren por
cxirkauxkontroli la panoramon de kampara ricxeco pri kiu antauxe
li tiel ofte avargxojacxis, li iris rekte al la stablo kaj, per
pluraj energiaj man- kaj piedbatoj, vekis sian rajdbeston ege
malgxentile el la komfortejo kie tiu gxuis profundan dormadon,
songxante pri amasegoj da maizo kaj aveno kaj vastaj valoj
plenaj je fleo kaj trifolio.

Estis la nokta sorcxhoro kiam Ikabodo, malgxojkore kaj
senkuragxe, lauxiris sian gxishejman vojon, laux la deklivoj
de la altaj montetoj elstarantaj super Lanto-Vilagxo kaj kiujn
antauxe en la posttagmezo li trairis tiom gxoje. La horo estis
same morna kiel li mem. Malproksime sub li Tapan-Lago etendis
sian malhelan kaj malklaran akvodezerton, elmontrante diversloke
altan maston de slupo sidanta trankvile ankrite kontrauxtere.
En la nepra noktomeza silento li auxdis la bojadon de gardhundo
patrolanta sur la kontrauxa bordo de Hudsono-Rivero. Sed tio
estis tiel svaga kaj mallauxta ke gxi prikonsciigis cxe li nur
la malproksimecon de tiu lojala kuniranto de la homaro. Cetere,
foje kaj refoje, la longdauxra kokerikado de iu virkoko, hazarde
vekita, ehxadis fore, forege, el kultivista domo situanta
intermontete, sed la bruo atingis liajn orelojn kiel songxsono.
Neniaj vivosignoj sentigxis proksime al li, krom malofta
grilcxirpo aux eble guturala ekvibro de virrano kiu, logxante en
najbara marcxo, dormis malkomforte kaj ekturnigxis surlite.

Cxiuj fantomo- kaj koboldorakontoj auxditaj de li dum la
posttagmezo nun kunamasigxis en lia memoro. La nokto pli kaj
pli malheligxis. La steloj sxajnis sinki pli profunde en
la cxielo kaj pelantaj nuboj ilin malaperigis de tempo al
tempo el lia vidkampo. Neniam li sin sentis tiel soleca kaj
sengxoja. Li alproksimigxis krome la lokon mem kie la eventoj
de multaj el la fantomrakontoj surscenejigxis. Meze de la
vojo elstaris grandega tuliparbo kiu superaltis kiel giganto
la ceterajn arbojn de la najbarejo, konsistigante specon de
orientilo. Gxiaj brancxoj, torditaj kaj fantaziaj, estis tiel
dikaj kiel la trunkoj de ordinaraj arboj, klinigxante preskaux
gxistere antaux ol relevigxi en la aeron. Gxi jam rolis en
la tragika raporto pri la malbonsxanca Andreo militkaptita
tre proksime, pro kio gxi universale kromnomigxis "la arbo de
Majoro Andreo". La popolamaso konsideris gxin kun miksajxo da
respekto kaj supersticxo