veron per barko por bani je la alia flanko de la digo, kie estas
profunda kaj tre agrabla loko, ombrigita de multaj kaj altaj arboj.
La bruado de la akvo, kiu faladis de la kluzo, cxarmis nin, kaj donis
al ni akvon cxiam movan.

En tiu tempo mi havis belan cxashundinon grifonrasan, kun la haraj
rigidaj. Gxi estis bona, amema besto, tute sindona por sia mastro.
Gxi neniam lasis min. Nokte kaj tage gxi estus difendinta min
kontraux kiu ajn, kaj malgraux tio, gxi estis karesema.

Ian tagon, kiam mi banis min kune kun amikoj, mi diris al unu el ili,
kiu estis apud mi: "Mi sxajnigos droni por vidi kion faros la
hundino."

En tiu momento gxi estis dekkvinjara, kaj ne tre sxatis la akvon. Mi
pusxis ekkrion, alvokante: "Dian! Dian!" sxauxmigante la akvon
cxirkaux mi.

Tuj ekjxetigxis la hundino en la akvon, kaj rapide alnagxis al mi.
Gxi per siaj dentoj ekkaptis sendolore mian sxultron por alkonduki
min teren; sed mi prenis la voston de Dian' dirante al gxi: "Iru,
Dian'! Iru!" kaj la hundino rapidis por atingi la bordon.

Mi suprenrampis la deklivon, kaj mi alvenis sur la herbejon. Tie
Dian' elmontris gxojegon blekante pro plezuro, saltante por leki
miajn manojn, kaj mian vizajxon. Tio certe ne estis miriga; multe da
hundoj estus same agintaj, propramove, _instinkte_, se vi volos. Sed
la historio ne estas finita.

Post kelkaj tagoj, ni decidis ankoraux, ke ni banus nin. Mi do aliris
cxe mian parencon por preni la barkon. Mi pretigxis por senkatenigi
la barkon, kaj por gxin eniri, kiam mi sentis, ke io malebligis min;
gxi estis mia hundino kiu, per siaj dentoj, tenis mian pantolonon:
Dian' ne volis ke mi eniru la barkon. Tre malfacile mi sukcesis por
enirigi gxin kaj ni deiris. Ni albordigxis al la elektita kaj
kutimita loko. Miaj amikoj senvestigxis, kaj mi lasis mian jakon,
sed, kiam mi volis dauxrigi, mi ne povis.

Dian' blekis furioze kontraux mi, montrante al mi siajn dentojn. Mi
provis kvietigi gxin, sed vane; mi estis devigita revestigi min.
Dian' ne volis, ke mi banu min. Cxu tio estas _instinkta_ aux
_inteligenta_?

Mi lasos vin respondi tiun demandon, sed de longe mia opinio estas
difinita.

RUBAJATO DE OMARO KAJAMO.

Tradukita de Ben Elmy.

1
Vekigxu! Jen, la suno jam forpelas
Stelojn kaj nokton; el cxiel' akcelas
Radi' unua, kaj per sia brilo,
La turo de l'Sultano alte helas.

2
Dum el mallum' kreskadis taga pleno,
Auxdigxis vocx', plendante pri deteno,--
"Dormulo, kial