oj. Li kredis ke li estis
eminentulo! Iu rekonis lin; cxiuj lin mokis, kaj strangmaniere
senvestigis lin. Li rifugxis cxe siajn samulojn kaj ili forpelis lin.

Estas suficxe da dupiedaj Garoloj kiel li, kiuj ofte ornamas sin per
tio, kion ili sxtelis al la aliaj: Oni nomas ilin "Verkosxtelistoj."[5]
Mi ne parolos pri ili; ili ne estas indaj je tio.

O.W. 7074 (Francujo).

FOOTNOTES:

[4] Jay.

[5] Plagiary.

LA CXIELAJ PORDOJ.

Originale Verkita de J. H. Meyrick.

Ricxegulo kusxis suferanta lite. Parencoj, amikoj, kaj konatuloj
cxirkauxstaris, sed li ne auxdis plu. Ombroj de la morto ekmallumigis
liajn okulojn: la vocxoj de la cxeestantoj sxajnis al li forigi:
fine, ecx la cxambro malproksimigxis.

Li estis vivinta multe da jaroj. CXio, kio povis gxojigi la homan
koron, estis por li atingebla. Tiel estas la mona povo.

Li ne estis malbonulo, laux la ordinara signifo de tiu cxi vorto; oni
ecx povus diri, ke li estis bonulo; sed lia boneco estis de speco
negativa. Li ne faris multe da malbonajxoj, sed certe li preskaux
neniam faris bonajxon.

Nun cxio estis finita. Teraj aferoj velkis el lia rigardo. Mirinda
malpezeco, al li nekomprenebla, lin posedis. Li kvazaux rapide flugis
tra la aero. Fine li sin sentis devigxita halti en regiono lumigita
per miloj da gloraj radioj, elirantaj el nevidebla centro.

Ekgajante, li volis autauxeniri. Subite estajxo je dia beleco, aperis
el la lumo, kaj diris--

"Kion vi deziras tie cxi, cxe la cxielaj pordoj?"

"Mi deziras eniri" respondis la ricxegulo.

"Amiko, ne estas eble, cxar vi ne tauxgas. Dum via tuta vivo vi cxiam
estis sinrigardema; vi neniam vin gxenis pri la cxagrenoj kaj
malfelicxecoj de viaj similuloj. Tiu cxi loko ne estas por tieloj.
Sed bone auxskultu, amiko, via tera vivo ne ankoraux estas finita.
Zorgu, do, ke vi ne denove maluzu vian okazon."

Tion dirinte, la bela angxelo malaperis.

La ricxegulo revenis teren kaj lia animo reeniris sian korpon.

Ecx dum tiu cxi mallonga tempo kiam lia korpo ne montris plu signojn
de vivo, kaj oni pensis ke li estis mortinta, lia ricxeco kreskigis
malamon je la koroj de la cxeestantoj. Avaraj pensoj malamikigis
ilin, unu kontraux la alia. La ricxegulo vekigxis. Oni lin gratulis
per simulitaj bondeziroj, kaj la cxagrenitaj cxeestantoj foriris.

La ricxegulo baldaux resanigxis, sed la memoron de sia cxiela veturo
li forgesis neniam. Lia nuna vivo estis tute malsimila al la antauxa.
Li renoncis je c