xiuj luksajxoj, kaj simple vivadis, kaj libere
donacis multe da mono por la plibonigo de la homaro.

En tago li denove malsanigxis kaj sxajne mortis. Alveninte cxe la
cxielaj pordoj, la glora angxelo renkontis lin, kaj denove
malpermesis ke li eniru, dirante ke li ne tauxgas: "Mi scias ke vi
intencas diri al mi, ke vi libere donacis el via ricxeco. Mi jam
scias tion. Sed nur el via pleneco vi estas doninta. La tuto de tiuj
cxi donacoj neniam kostis al vi ecx senigeton. Foriru, amiko, restas
ankoraux por vi iom da tervivo. Sed memoru ke tiu cxi estas la lasta."

La angxelo tiam malaperis kaj, sopirante, la ricxegulo sin trovis
tere.

Li profunde konservis en la memoro tiun cxi cxielan songxon kaj fine
decidis disvastigi sian tutan bienon per bonagoj. Baldaux li farigxis
malricxegulo kaj sperte eltrovis la signifon de malricxeco. Tiel, li
vere mortis, kaj alvenis al la pordoj gloraj. La bela angxelo tiun
cxi fojon parolis kun li pli gxentile, kaj pli dolcxe ol antauxe:
"Kara mia amiko! CXu vi pensas ke mi nun povas vin enirigi tra la
cxielaj pordoj?"

"Ho! Sinjoro, mi pensis ke certe mi povus eniri. Vi bone scias ke mi
faris cxion, kion mi povis por gxin meriti."

"Mi scias cxion, tamen pro tio mi ne prave agus, se mi vin enlasus."

Je tiuj cxi paroloj, forturnis la kompatinda malricxegulo. Li sxajnis
tiel malfelicxa ke ecx la angxelo sopiris, kaj diris: "Ne, restu do.
Mi ne estas dirinta ke mi ne vin enlasos. Mi nur diris ke la plimulto
da viaj agoj ne tauxgas por ke vi tien cxi eniru. Tamen, el viaj
tutaj agadoj, estas almenaux unu, kiu gajnos por vi eniron tra tiuj
cxi pordoj. Eble vi forgesis gxin: Jen--" kaj tuj la malricxulo vidis
antaux li, kiel en spegulo, preskaux forgesitan epizodon en sia
vivado. GXi okazis ne longe antaux lia morto, kiam li estis tre, tre
malricxa. En tago, lacigite per longa piedveturo, li vojoflanke
ripozis. Li estis tre malsata kaj treege soifis. En saketo li posedis
malmulte da vinberoj, kaj peceton da pano: En botelo li ankaux havis
kelkajn gutojn da akvo, kiujn li trezore estis gardinta cxar la
regiono estis dezerta, kaj estis sekega sezono. Mangxonte, li vidis
knabeton lauxtege plorantan. Videble la malgrandulo vojperdis kaj
sencele vagis. Tuj lia koro plenigxis je kompato. Preninte la
knabeton en siajn brakojn, li trankviligis lin. Baldaux li eltrovis
ke la junulo estis per malsato kaj soifo svenonta. Li tuj donis la
tuton da sia pano, vinberoj kaj akvo, kaj plezure rigardis la