nter suos quam plurimum
valere, cuius tam egregiam in se voluntatem perspexisset. Id tulit
factum graviter Indutiomarus, suam gratiam inter suos minui, et, qui iam
ante inimico in nos animo fuisset, multo gravius hoc dolore exarsit.

5

His rebus constitutis Caesar ad portum Itium cum legionibus pervenit.
Ibi cognoscit LX naves, quae in Meldis factae erant, tempestate reiectas
cursum tenere non potuisse atque eodem unde erant profectae revertisse;
reliquas paratas ad navigandum atque omnibus rebus instructas invenit.
Eodem equitatus totius Galliae convenit, numero milium quattuor,
principesque ex omnibus civitatibus; ex quibus perpaucos, quorum in se
fidem perspexerat, relinquere in Gallia, reliquos obsidum loco secum
ducere decreverat, quod, cum ipse abesset, motum Galliae verebatur.

6

Erat una cum ceteris Dumnorix Aeduus, de quo ante ab nobis dictum est.
Hunc secum habere in primis constituerat, quod eum cupidum rerum
novarum, cupidum imperi, magru animi, magnae inter Gallos auctoritatis
cognoverat. Accedebat huc quod in concilio Aeduorum Dumnorix dixerat
sibi a Caesare regnum civitatis deferri; quod dictum Aedui graviter
ferebant, neque recusandi aut deprecandi causa legatos ad Caesarem
mittere audebant. Id factum es suis hospitibus Caesar cognoverat. Ille
omnibus primo precibus petere contendit ut in Gallia relinqueretur,
partim quod insuetus navigandi mare timeret, partim quod religionibus
impediri sese diceret. Posteaquam id obstinate sibi negari vidit, omni
spe impetrandi adempta principes Galliae sollicitare, sevocare singulos
hortarique coepit uti in continenti remanerent metu territare: non sine
causa fieri, ut Gallia omni nobilitate spoliaretur; id esse consilium
Caesaris, ut quos in conspectu Galliae interficere vereretur, hos omnes
in Britanniam traductos necaret; fidem reliquis interponere, iusiurandum
poscere, ut quod esse ex usu Galliae intellexissent communi consilio
administrarent. Haec a compluribus ad Caesarem deferebantur.

7

Qua re cognita Caesar, quod tantum civitati Aeduae dignitatis tribuebat,
coercendum atque deten endum quibuscumque rebus posset Dumnorigem
statuebat; quod longius eius amentiam progredi videbat, prospiciendum,
ne quid sibi ac rei publicae nocere posset. Itaque dies circiter XXV in
eo loco commoratus, quod Carus ventus navigationem impediebat, qui
magnam partem omnis temporis in his locis flare consuevit, dabat operam
ut in officio Dumnorigem contineret, nihilo t