n den koning, noch aan den keizer iets verschuldigd waren.

Welnu, de hooger genoemde deelen van Vlaanderen onder het Rijk werden
van lieverlede een twistappel tusschen de Vlaamsche en de Henegouwsche
graven, weshalve de geschiedschrijvers hun den naam van "betwiste
gronden" hebben gegeven.

Het geschil duurde tot in 1333, wanneer de vorsten een verdrag troffen,
dat nooit meer werd gestoord.

De graaf van Henegouw behield de steden en dorpen van Lessen en
Vloesberge, zonder daar nochtans nieuwe versterkingen te mogen
oprichten, tenzij met voorkennis en toestemming van Vlaanderens vorst.
Deze behield de heerlijkheid van Ronse.

XXXI.

De schilder van Ellezele.

De kerk van Ellezele bezit een fraai altaarstuk uit de XVIe eeuw: eene
kruisiging van den Zaligmaker. Op den donkeren grond van het tafereel
komt de witte kleur van een paard goed uit.

De schilder heeft zijn gewrocht niet onderteekend. Vandaar gissingen en
volksoverleveringen.

* * * * *

In de XVIe eeuw telde Ellezele twee voorname familien. De eene droeg
den naam van Lelatteur, de andere dien van Dutransnoit.

Uit beide huizen sproten magistraten en geestelijken. Colard Lelatteur
was burgemeester in 1462; Jan Lelatteur werd schepen in 1510; Arnold
Lelatteur ontving de priesterlijke wijding in 1551.

Lodewijk Dutransnoit werd burgemeester in 1503; Jan en Joris Dutransnoit
beklommen het altaar, de eerste in 1504, de tweede in 1545; Jacob
Dutransnoit teekende als griffier in 1600.

Men vertelt in het dorp, dat een Lelatteur de genoemde kruisiging
schilderde. De man was zeer rijk, en beoefende de kunst om de kunst. Op
het tafereel maalde hij niet alleen de wezenstrekken zijner onderdanen,
maar ook de gedaante van zijnen schimmel.

Zijn broeder, die almede het penseel hanteerde, was naar Italie getogen,
waar omtrent dien tijd "eene geheele reeks meesters van den eersten rang
naast elkander optraden, die in even zoovele oorspronkelijke richtingen
dezelfde laatste schrede tot het toppunt van ideale schoonheid en
klassieke volkomenheid aflegden." Wij bedoelen LIONARDO DA VINCI,
overleden in 1519; -- MICHEL-ANGELO, den hoofdmeester der Florentijnsche
school; -- RAPHAEL, die zijn innigste gevoel in zijne Madonna's ten
beste gaf; -- ANTONIO CORREGGIO, die in zijne werken het licht bewogen
gevoel zoo heerlijk deed gelden; -- TIZIANO VECELLIO, den hoogsten
meester in de edele verheerlijking der lichamelijke schoonheid.

Bij zijne terugkomst