f der vijanden van ons land.
Vader en moeder die over ons zaten, kwamen mij plots veel ouder
voor, nu die ontwortelde menschen schommelend reden door den
nacht, op den weg der ballingschap, het onbekende te gemoet.

Dienzelfden avond konden wij nog vertrekken met den trein naar
Middelburg en, diep in den nacht, werden wij daar onthaald door
hartelijke menschen die ons brachten naar een gastvrij huisje, in de
Lange Delft.

's Anderdaags werden wij wakker bij de klingelende muziek van
vele klokjes op den toren van 't Stadhuis. Dat geluid van vrede
stemde ons weemoedig, na al wat wij ondervonden van den oorlog.

Wij bleven daar tot zondag ochtend eer wij weg konnen naar
Londen. De rust van het aardige schilderachtige stadje, de genegen
goedheid van de menschen die ons herbergden, waren een troost
voor onze pijnlijk-geschokte harten. Ik liep te dwalen langs de oude
straatjes met de lachende glimmende huizekens. Ik zag de oude
ruime kerk als een schilderij van Saenredam,--van bleek ivoor
schenen de zware zuilen en de hooge wanden met paarse schaduwen
hier en daar, blauw en rozig lagen de vlakke plavuizen, lichtblauw was
de hemel door de in-lood-gevatte ruitjes van de spitsboogramen,
huisnokken en roode daken schemerden daar door en heldere dag
gleed langs de koperen kroonluchters en de kleurige schilden in de
zwarte lijsten. Ik wandelde langs de rechte kanalen van het eiland
Walcheren. Vlak en vreedzaam lagen, beneden de dijken, de groene
weiden vol grazend vee. Ik wilde weer rustig worden, den oorlog
vergeten. Het kon niet lang meer duren toch...

Zaterdag avond, 10 October, had ik te mijmeren gezeten op het
rustige binnenhof met de roode klinksteenen van de oude abdij
waar de najaarsblaren rezen, waar de beiaard-liedekens en de
vrome zware stem van de kerkklok klonken als rustige stemmen uit
den hoogen hemel boven de karteling van huizen en gekanteelde
muren.

Ik ging weer aankloppen in de Lange Delft. Onze gastvrouw stak mij
sprakeloos een kranten-buletin toe: Antwerpen was overgegeven!
De Duitschers hadden hunne intree gedaan binnen onze stad. Ik
liep naar boven. Vader stond sprakeloos door het venster te turen.
Moeder en zuster weenden.

Antwerpen was gevallen!

Neuilly-sur-Seine, Lente 1917.

Het Einde

End of the Project Gutenberg EBook of De Val van Antwerpen, by Jozef Muls

*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK DE VAL VAN ANTWERPEN ***

***** This file should be named 11500.txt or 11