justiciam
fecisset, conquestus est cunctis baronibus repli. Postea cum
interfuisset idem comes curie Aquisgrani, inperator volens ei addere
terram a Namuco usque Renum, insuper fecit eum prothospatarium inperii
ut laboraret id perficere, quod rex inperatori faceret hominium. Tunc
fertur Herbertum respondisse se ista lion debere, presertim cum ipsum
regem licet sibi exosum non efesticaverat[319]. Inducias querit, regem
adit, conqueritur nec ei emendatur, set magis ei conviciis injuriatur,
unde magis contra regem exasperatur. Rediit comes ad imperatorem.
Congregatur exercitus; non latuit regem neque barones regni. Comes
vero Tiebaldus Blesensis non odiosi regis amore set regni affuit regi;
et cunctis tocius regni navibus et naviculis Parisius adductis, ne
transitus fluviorum hostibus pateret[320], et tradito sibi sigillo
regio, scripsit comes memoratus cunctis regni proceribus sigillatim ne
in tali articulo deessent corone, quod fieret eis et eorum posteris
obprobrium sempiternum. Quid multa? Aderant[321] omnes, sed interim
inperator Parisius venit. Fit colloquium inter comites Herbertum et
Theobaldum, et dato Herberto signo utrum Francorum excercitus venturus
esset necne, quisque ad suum regem revertitur. Statuto vero die et
hora fuit uterque in loco sibi ante prefixo, Secane fluvio
interfluente. Tunc comes Theobaldus, secundum signum quod inter se
fecerant, erecta virga, quam manu portabat in altum, deinde submissam
viriliter fregit et frustra in Secanam projecit. Tunc cogito exercitus
et baronum adventu, Herbertus sucgesit inperatori ut recederet.
Inperatore reverso, obsedit rex Herbertum infra Peronam, qui locus
_Cignorum Mons_ vocabatur[322], quem pro tutiori loco tocius terre sue
habebat, obi proceres suos cum rebus sibi caris adesse fecerat.
Obsidione per aliquot dies perdurante, diffidunt obsessi de viribus
suis et ciborum penuria. Rex vero, procerum [fol. 104, v deg.] consilio
cummunicato, Herbertum nec salvo ejus honore nec ad misericordiam,
sicut se obtulerat, recipere volens, obtulit se ad regis voluntatem,
quod rex cura suis principibus annuit gratanter. Tunc Herbertus, quia
res promta ei erat, subtili et versuto dolo usus est: "Mi, inquit, rex
pro meis baronibus, qui in nullo tuam offenderunt majestatem, rogo ne
vulgi manibus tradantur. Est enim servorum condicio semper nobilitati
contraria. Benefaciens principibus tuis donativa hec tam grata, pro
inpensa libi gratia et eorum laboribus recompensa." Tunc prin