roj
por elfosi, Katrine! Sed estas bone, ke mi nun havas liberan tempon
je mia dispono; jes, jen vidu; vi sciu, ke mi estas maldungita de la
banejo --

SINJORINO STOCKMANN
(suspiras) Ho jes, tion mi ja atendis.

DOKTORO STOCKMANN
-- kaj poste ili volas forpreni de mi mian praktikon. Sed lasu ilin
fari! La malricxulojn mi tamen retenas -- tiujn, kiuj nenion pagas;
kaj, bona Dio, estas ja ili, kiuj pleje min bezonas. Sed, morto kaj
plago, auxskulti min ili devos; mi predikos por ili cxiutempe, kiel
estas ie skribita.

SINJORINO STOCKMANN
Sed, kara Tomas, cxu vi ne vidis kiom utilas prediki.

DOKTORO STOCKMANN
Vi vere estas komika, Katrine. Cxu mi lasu min frapigxi el la
batalejo de tiu publika opinio kaj de la kompakta plimulto kaj tiaj
satanajxoj? Ne dankon, kara! Kaj kion mi volas, tio estas ja tiel
simpla kaj klara kaj rekta. Mi nur volas marteladi en la kapojn de la
hundacxoj, ke la liberaluloj estas la plej insidaj malamikoj de
liberaj homoj, -- ke la partiprogramoj tordas la kolojn de junaj
vivopovaj veroj, -- ke konsideroj pri oportuneco turnas supron
malsupren moralon kaj justecon, tiel ke fine farigxos neelteneble
vivi cxi tie. Jes, cxu ne sxajnas al vi, sxipestro Horster, ke mi
devas kapabli igi la homojn kompreni _tion_?

HORSTER
Povas esti; mi ne komprenas tiajn aferojn.

DOKTORO STOCKMANN
Nun vi auxskultu! Estas la partiestroj, kiujn ni devas ekstermi. Cxar
komprenu, ke partiestro estas kvazaux lupo, -- li estas kvazaux
glutavida lupacxo; -- li bezonas tioman nombron da brutetoj cxiun
jaron, por ekzisti. Rigardu nun Hovstad kaj Aslaksen! Kiom da
brutetoj _ili_ konsumas; aux ili vundmordas ilin kaj dissxiras ilin,
tiel, ke ili neniam plu farigxos aliaj ol domposedantoj kaj
abonantoj de "La Popola Mesagxo"! (eksidas duone sur la tablon) Ho,
venu cxi tien, kara Katrine, -- vidu, kiel bele la suno brilas enen
cxe ni hodiaux. Kaj tiu benata printempa aero, kiu enfluas cxe mi.

SINJORINO STOCKMANN
Jes, se ni nur povus vivi el sunbrilo kaj printempa aero, Tomas.

DOKTORO STOCKMANN
Nu, aldone vi devas pene sxpari, -- kaj ni certe traluktos. _Tio_
estas mia plej malgranda zorgo. Ne, tio kio pli grava estas, estas
_tio_, ke mi ne konas iun tian liberan kaj noblan viron, kiu post mi
kuragxos preni sur sin mian taskon.

PETRA
Ho, ne pensu pri tio, patro; vi havas la tempon antaux vi. -- Sed jen
jam la knaboj.

(_Ejlif_ kaj _Morten_ envenas tra la sidcxambro.)

SINJORINO STOCKMANN
Cxu vi ricevis for